Publicitet ne Revisten "Java"

Veneto Banka gjate muajve te fundvitit eshte prezente me publicitetin e saj ne disa media te vendit si vizive ashtu edhe te shkruara. Ne faqet kryesore te disa revistave mund te gjeni posterin promocional te Veneto Banka me normat me te fundit te interesit te depozitave.

Pas revistes "Elegance" ne te cilen Veneto Banka ka disa muaj qe ka vendosur posterin e saj publicitar tashme ajo eshte prezente edhe ne revisten "Java". Kjo reviste ne formatin e nje javore te mirefillte, mjaft prestigjioze, trajton tema te ndryshme kryesisht politike dhe sociale.

Veneto Banka do te vazhdoje promocionin e saj te produkteve qe ofron per publikun shqiptar.

Publicitet ne Revisten "Elegance"

Prej disa muajsh eshte prezent publiciteti i Veneto Banka ne revisten prestigjioze shqiptare "Elegance". Ne nje faqe promocionale ne faqet e para te kesaj reviste publiku i cili shfleton kete reviste, ka mundesi te njihet me oferten me te fundit per depozitat prane Veneto Banka.

Revista "Elegance", nje reviste e permuajshme, gjendet ne te gjitha pikat e shitjes se gazetave ne Shqiperi. Nderkohe qe kete reviste mund ta gjeni edhe ne avionet e kompanise "Belleair" si dhe ne tragetet e agjensise detare "Adriatica".

IL RALLY D’ALBANIA PASSA DA VENETO BANKA

"I colleghi di Tirana hanno salutato il passaggio dei piloti sotto la sede della banca".

Dall’8 al 15 giugno si è svolto il rally d’Albania, sponsorizzato da Veneto Banka, giunto alla sua ottava edizione. Un must non solo tra i piloti e gli appassionati dei Balcani; infatti, anno dopo anno, sono sempre più le nazioni europee rappresentate in questa gara.

Uno tra i punti di forza del Rally d’Albania è rappresentato dalla lunghezza e dalla difficoltà del percorso, che in una settimana attraversa tutta la Terra delle Aquile.

Il 9 giugno è stato dato il via alla corsa dal centralissimo boulevard Dëshmorët e Kombit di Tirana. I partecipanti, dopo un trasferimento che ha permesso loro di familiarizzare con il terreno albanese, si sono sfidati nel prologo che si è svolto su una spiaggia a nord di Durazzo.

La gara è poi continuata verso nord, regno delle più aspre montagne del Paese, per poi scendere a sud quasi al confine con la Grecia e infine ritornare a Tirana per il gran finale.

Grande festa anche per noi colleghi di Veneto Banka a Tirana, che abbiamo potuto vedere e fotografare da vicino i piloti e le auto durante il loro passaggio davanti alla nostra sede!

"Ne qe nuk dime te qajme"

Krimi makaber i diteve te fundit ne nje shkolle fillore ne SHBA, ka tronditur mbare boten. Femijet-engjej te vrare nga nje i diagnostifikuar si "i semure", ne nje dere shkolle qe u gjet e hapur, na perloten. Kjo ndodhi ne nje vend i cili e ka jeten e shtetasit shume te shtrenjte. Nje shtet i cili nuk nguron t'u dergoje edhe e-mail qytetareve te vet ne vende te huaja edhe per lokalin se ku keshillohet te mos pihet kafe. Madje dergon edhe luftanije, helikoptere per t'i shpetuar nga cdo lloj kercenimi. E kemi pare te ndodhe shume here edhe ne Shqiperi. Madje ne to kane hipur dhe shqiptare me green-card.

Eshte kjo arsyeja perse ndiqet me shume prognoza e ngjarjes ne ate se c'ka do thote presidenti i shtetit me te fuqishem ne bote. Them me i fuqishmi per arsyen me te forte se di t'i mbroje qytetaret e vet. Ndaj edhe i vetmi ze qe ata degjojne eshte presidenti i tyre. Shtepia e tij e Bardhe ku vendosen lule dhe ndizen qirinj per mort.

Eshte institucioni ku ata besojne. Nuk akuzojne as shtetin e tyre. Masat e sigurise. Psikologet. Punonjesit social. Por luten. Luten qe te mos kete viktima. Te mos kete ngjarje te tilla. Luten dhe perloten. Perloten sepse shohin te perlotet "prej verteti" i pari i shtetit te tyre. Shtetit me te forte ne bote. Jo me lot "krokodili". As me premtime boshe se shpenzimet e varrimit do t'i mbuloje qeveria. Kur dihet qe gezimi dhe morti ne Shqiperi, si tradite e kahershme eshte nder per kedo ta bej, qofte njeri i afert apo i larget i familjes.

Por ja qe jemi ndryshe nga SHBA-ja. Jemi ndryshe jo se nuk kemi tragjedi te tilla, me vrasje ne numer te madh njerezish, pasi dihet pazari jemi te gatshem per vetegjyqesi, madje edhe me fis larg qofte po te na ndodhe. Por e kam fjalen qe jemi ndryshe per jeten e njeriut. Ato merren cdo dite ne province. Lokalitet. Qender. Qytet. Krahine. Fshat. Babai. Nena. Motra. Gruaja. Madje edhe kur eshte shtatezane. Ka raste qe ne nje muaj te vetem jane po aq sa ishin ne nje dite te vetme ne SHBA.

Dhente zoti mos te kete me gjema te tilla. Njeriu sado qe i peshon planetit toke, prape eshte i bukur. I shkon shume asaj. Tokes. Edhe ajo i shkon njeriut. Edhe pse ky i fundit ca gjera i ben per sy e faqe. Me se shumti per oportunizem. Ky i fundit eshte bere i modes. Jo me kot Dori Keko thote ne vargun e tij:

"O miku im oportunizem.
ma hengre koken.
ma bere gropen.
Me mire po ike te pleheroj boten"

Ndaj edhe doja te shkruaja keto rreshta. Me se shumti per ate qe jemi shume larg. Shume larg realitetit amerikan. Sidomos per jetet tona. Sigurojme makinen. Dhe jo jeten. Ngushellohemi se flet dikush dhe thote: duhen denuar! Po kaq dhe aty ngelet problemi. Dhe ngjarjet e tilla ndodhin cdo dite. Ndoshta edhe per faktin qe tek kryeministria apo presidenca nuk te lene as per te vene lule dhe as te ndezesh qirinje. As ne oborrin e ndonje partie. Tek te gjthe selite e "hyzmeqareve" te kesaj dasme viktimash qe keputen cdo dite.

Me sa duket jemi te destinuar as te dhimbim. Po flase per dhimbjen me se shumti pasi gezimin na e kthejne shpesh edhe ne flamuj apo ngjyra kuqezi. Ne gara se sa e duam Shqiperine. Ndoshta kjo vjen edhe sepse ne nuk dime te qajme. As vendin se ku duhet te qajme nuk e dime se ku duhet te jete. As gjuhen e lotit dhe te dhimbjes nuk na e perktheu kush. Vec ne titra filmash ku na nxjerrin vrases. Rrembyes. Gjakatare...

Vertet mos kemi harruar te qajme?!

"Një det larg…" - Revista "Elegance", Dhjetor 2012

Profil i Drejtorit te Pergjithshem te Veneto Banka ne Shqiperi, dott. Lucio Gaita.

"Ndodhet prej dy vitesh në Shqipëri. Nuk vjen nga shumë larg, por nga një qytet në këmbët e majave më të larta të Garganos në Rajonin e Puglia-s. Prej andej nga ku në ditë të kthjellëta pas shiut, tej në thellësi duken malet e larta të bregut matanë, Shqipëri.

Është nga Foggia, një qytet i bukur dhe i vjetër i Rajonit të Puglia-s. Vec një det i gjerë na ndan, kufi. Këndej dhe andej, në bregun matanë. Andej nga ku kohë më parë, përpara viteve ’90, dukej e zymtë gjithcka. Përballë Puglia-s Shqipëria, vendi në të cilin ndoshta rastësia do ta sillte për të punuar, si drejtor i Veneto Banka në Shqipëri. Ose sic ka filluar të quhet ndryshe nga shqiptarët, “banka e Juventusit”, pasi Veneto Banka është sponsor zyrtar i “Zonjës së Vjetër” në Itali prej disa vitesh.

Ishte krejt rastësore kjo detyrë e ngarkuar nga drejtuesit më të lartë të Grupit Veneto Banka në Trevizo të Italisë. Ata venecianë, dhe ai nga Puglia. Ata përpara vendimit për të zgjedhur “njeriun” e tyre që do t’u drejtonte bankën e sapo-blerë, BIS Banca. Jo në Rumani, Moldavi apo Kroaci, vende në të cilën operojnë prej vitesh me banka solide territoresh si grup. Por në Shqipëri. Në Shqipëri, për të cilën mjaftoi vitaliteti i tij prej pugliezi, e gërshetuar kjo me qetësinë e tij të admirueshme, elementë që të bien në sy menjëherë sapo e takon.

Ai, është Lucio Gaita, ish-zëvendësdrejtori i përgjithshëm i Banca Apulia-s, një bankë lider në Rajonin e Puglias. Vjen pas një eksperience të admirueshme, atë të drejtuarit të një banke me më shumë se 100 filiale.

Pra Lucio pranon. Vjen në Tiranë për të drejtuar një bankë të vogël, por ambicioze. Veneto Banka e cila ka vetëm 5 vite që operon në sistemin bankar në Shqipëri, me një rrjet prej 12 filialesh. Nuk janë pak për një bankë të re, por as shumë për vetë faktin që në Shqipëri operojnë shumë banka. Duke shtuar këtu faktin që 6 prej filialeve janë operative prej momentit kur Lucio erdhi në krye të Veneto Banka, në Shqipëri. Madje duke shtuar faktin që në këto vitet e fundit gjërat kudo në Europë nuk janë si më parë, kjo falë ulje-ngritjeve që kanë shoqëruar performancën e financave. Ndoshta mund të quhet edhe guxim iniciativa e tij për zgjerimin e rrjetit të filialeve në një treg si Shqipëria, por kjo ndodhi dhe pritet të ndodhë me filiale të tjerë sepse Lucio ka besim. Ai i besoi kësaj që në momentin kur hodhi “firmën” për pranimin e kësaj sfide të re, për të drejtuar një bankë shqiptare.

SepseLucio ka besim tek ekonomia shqiptare. Tek “imprenditorët” të cilët takon cdo ditë. Në zyrë. Në filiale të ndryshme të pothuajse cdo “piace” të rëndësishme të Shqipërisë. Në kantjere. Ndërmarrje. Fason ose dicka tjetër. Kudo ku punohet në këtë vend, kur tashmë është hedhur pas kurioziteti se kush mund të ishte. Një vend si Shqipëria ku fatmirësisht qëlloi ashtu sic atij i pëlqen, në një vend ku punohet. Ku ndoshta koha kalon po e njëjtë sikur të ishte në Puglia-n e tij. Jemi në Europë. Jo shumë larg Italisë së tij, Puglia-s. Aty ku ndryshojnë gjeografikisht vendet dhe territoret, por jo njerëzit. Karakteret e tyre.

Është kjo arsyeja që sot drejtori (nuk i pëlqen aspak t’i drejtohesh kështu), ka shumë miq në vendin e “shqipeve”. Vendi i cili dukej i zymtë para shumë e shumë vitesh. Aty ku Lucio me miqtë e tij kohë më parë apo tani, shkon për t’u larë në ujërat e kaltra të detit Adriatik. I po të njëjtit det që lag edhe Shqipërinë, në atë kohë realitet i ndryshëm. Sot për të pothuajse i njëjtë. Këtej Italia. Andej matanë, Shqipëria e ish-realizmit socialist. Pra sot jo më ajo që ishte, e zymtë, por me miq shumë. Biznesmenë. Artistë. Njerëz të thjeshtë. Gjithcka.

Ndoshta na “shpëtoi” si pa dashje. Ndoshta edhe prej emocionit të përfshirë në këtë “racconto” për Lucio-n. Sepse ai është artist. Fotografia dhe piktura e tërheqin pa masë. I vendeve. Njerëzve. Rrugëve. Peisazheve. I gjithckaje që duket mjeshtërore dhe e bukur. Cmon punët e Besit, Besfort Kryeziut. Madje nuk nguron të thotë që veprat e mjeshtrit Fate Velaj janë realitet i njëjtë me atë që sheh cdo ditë në Puglia-n e tij. Mesdhetare. Por më shumë e kanë bërë për vete punët e maestro Agim Sulaj, shumë i njohur edhe në Itali, i cili i ka lënë mbresa të jashtëzakonshme me karikaturat e tij tashmë të njohura kudo në botë.

Janë këta mjeshtra fotografë apo piktorë të momentit që ka arritur të njohë madje edhe personalisht në Shqipëri. Rrugëtimi për të njohur sa më shumë artistë dhe art shqiptar sapo ka filluar. Prej Lucio-s që me modesti pranon të thotë që “kupton dicka” nga fotografia apo nga piktura. Për të na lënë të kuptojmë që në natyrë është shumë modest. Madje shumë i thjeshtë. Tipike kjo për një pugliez. Tashmë jo më një dicka e re dhe as surprizë. Sepse janë pothuajse të njëjtë me ne. Të thjeshtë. Dhe kjo më shumë na përforcohet teksa njohëm jo pak por drejtorin e huaj të një banke në Shqipëri.

Është e sigurt që Lucio sot ndoshta e ka harruar ditën që i tha “po” misionit të tij për të drejtuar një bankë italiane, diku në një vend andej nga Europa Jug-Lindore. Në Shqipëri. E njëjta situatë ndoshta? Ndoshta jo. Ndoshta dhe po. Por e sigurt që ndodhet aty ku të bie rasti të qash dy herë. Një herë kur vjen dhe një herë kur ikën. Jemi në një vend ku me Puglia-n e tij të dashur na ndan një det. Andej prej nga ku realiteti ynë nuk i qëllon më të duket i zymtë, por plot dritë".


Shenim. Artikulli u botua ne Revisten "Elegance" te muajit Dhjetor 2012.

"L'Albania che sogna l'Europa" - "Milione Web"

Uno straniero che venne dal mare, un artista sognatore e la voglia di far parte dell’Unione...

"L’Albania si trova a un passo dall’entrare nell’Unione Europea. E’ un sogno, un forte desiderio da parte di tutti gli albanesi.

Ma l’Albania è sempre stata, fisicamente, a un passo dalle coste salentine: ci vuole solo un’ora e mezza di navigazione per attraversare il Canale d’Otranto, ma in passato tale distanza sembrava molto più lunga, perché divideva due mondi completamente diversi.

Un italiano, a metà degli anni ‘80, scelse di attraversare il Canale, il nostro “Muro di Berlino”, a nuoto! Era il grande nuotatore pugliese Paolo Pinto.

Gli albanesi seguirono l’impresa di Pinto con passione, per la bellezza della sfida al limite delle possibilità fisiche, ma anche perché tanti speravano di poter fuggire… anche a nuoto.

Il grande artista Fate Velaj assieme a tanti altri, aspettava Pinto al molo di Valona, per vedere e conoscere lo “straniero che veniva dal mare”, dal paese che regalava ogni notte emozioni fino all’alba, grazie alla TV, guardata di nascosto dai poliziotti e dai servizi segreti.

Lì, sul molo di Valona, insieme con i suoi amici, Fate aspettava un “messaggero” dall’Italia, dall’Europa.

Oggi è un artista conosciuto e premiato, l’unico albanese a essere stato nominato “Cittadino onorario dell’Unione Europea”.

L’Europa non è più un sogno per Fate, ma una realtà: le sue opere sono esposte in tutto il continente.

Per la nuova Albania, Fate ha scelto di mettere a disposizione i suoi progetti e le sue capacità per trasformare le piazze e le vie di alcune città, come avvenuto a Pogradec, con l’installazione “Europa Boulevard”. Ma il Maestro non si limita a esporre: invita sul posto i suoi “amici” europarlamentari, per far conoscere la “sua” Albania, un paese che vuole fortemente entrare nell’Unione.

Se Pogradec, nel Nord Est, sul lago Ohrid, è stata la prima tappa, Fier, nel sud ovest, è stata la seconda. Il Maestro ha esposto in una via vicino alla piazza dove si trova la filiale Veneto Banka, e così è nata una collaborazione con il nostro istituto, che ha scelto di dare il proprio sostegno per la realizzazione di una mostra.

Fate Velaj oggi non sta più sul molo di Valona, ma continua a sognare. A sognare e a realizzare nuove opere, ispirate – ad esempio – alle stelle della bandiera europea e all’Adriatico, il nostro messaggero blu, il nostro Hermes portatore di buone notizie. A sognare, con fiducia, l’entrata dell’Albania nell’Unione".


Eno CACAJ

11.12.2012, "Milione Web" - Gruppo Veneto Banca

"Una maglietta speciale" - "Milione Web"

Curioso episodio capitato alla filiale di Scutari, in Albania...

"Sono orgoglioso di raccontare a tutti i colleghi un bell’episodio che mi è capitato e mi ha fatto capire come il logo del nostro Gruppo sia ormai diffuso e famoso in tutta l’Albania.

Era una bella giornata di inizio autunno e mi stavo recando in trasferta alla nuova filiale di Veneto Banka a Scutari, una cittadina situata a nord, al confine con il Montenegro. Ci vado volentieri in questa località, quando ne ho occasione, perché vi si respira un clima amichevole che mi ricorda molto l’Italia. Pensate che la via centrale è addirittura soprannominata “via dei veneziani”, per via del forte legame economico che, in passato, ha avuto con il Veneto. Gli abitanti sono estremamente cordiali con i turisti e non mancano di offrire un buon caffè in una delle molte caffetterie dal nome italiano che si incontrano lungo la strada.

Arrivato a Scutari, mi sono imbattuto per caso in un ragazzo - avrà avuto 18 anni - che sfoggiava una bella maglia da calcio rossa e blu con il numero 7. La cosa che ha attratto la mia attenzione è stata però la scritta gialla “Veneto Banca” sul retro.

Inorgoglito e anche un po’ curioso, mi sono avvicinato al ragazzo e gli ho chiesto dove l’avesse trovata. Lui, molto gentilmente, mi ha raccontato che gli era stata donata dallo zio emigrato in Veneto. A quel punto si è sfilato la maglietta e me l’ha regalata. Io, emozionato, l’ho ringraziato e, come da buona tradizione calcistica, sono andato nella mia auto a prendere la maglia del Milan (la mia squadra del cuore) che portavo sempre con me, e ce le siamo scambiate.

Questo episodio mi ha fatto rendere conto di quanto ormai il nostro Gruppo sia conosciuto in ogni parte dell’Albania, da Scutari, al nord, fino a Valona, nel sud; non solo grazie alle insegne delle nostre filiali o agli spazi pubblicitari.

Siamo ormai entrati nella vita quotidiana della gente!"


Eno CACAJ

11.12.2012, "Milione Web" - Gruppo Veneto Banca

"Qytetaria, ajo qe sot na mungon"

I/E qyteteruar. Ndoshta eshte nocioni me i perdorshem ne keto kohera globalizimi. Nese je i/e tille, atehere gjithcka eshte me e lehte. Si per te debatuar ashtu edhe per te dialoguar. Jo me larg se sot, nje Levizje si ajo e 5 Stelle (ose 5 yjeve) ne Itali, hodhi idene e nderrimit te titullit qe del nga shumica e votave, deputet ne qytetar. Nje i zgjedhur si gjithe te tjeret. I barabarte, kur sot gjithnje e me shume takemet dhe salltanetet nuk jane me trend i pelqimit te opinionit, po qytetar, ose pak me larg, publik.

Cfare sjelle aplikimi i formularit te te berit qytetasin? Sjelle kulture. Ajo qe na mungon/kemi mbi te gjitha. Qe prej momentit kur dalim nga shtepia ne mengjes teksa hipim ne ashensor. Me pas kur jemi ne punet e perditshme me mjedis njerezish te qyteteruar ose jo.

Qytetaria nuk eshte nje fenomen qe ndryshon forme ne sjellje apo menyre te sjelluri sa here kujtohesh se duhet ta kesh me vete. Madje as qe nuk mesohet ne nje dite te vetme. Jane keto elemente te cilat sot po sjellin tablone e nje beteje ndanesish mes qytetarise dhe politikes. Te dyja keto qe duket se nuk po i shkojne mire per shtat njera-tjetres.

E para e lodhur dhe e stermunduar, madje e zhgenjyer prej se dytes. E lodhur sepse vetem zgjidhje nuk i ofroi politika, por vetem zgjedhje. E stermunduar sepse me kot iu ngjesh shesheve. Tribunave. Projekteve. Prezantimeve. Shoqatave. E zhgenjyer sepse politika vetem mendoi per veten e vet, me po ata njerez qe ne momentin e prezantimit te pare te saj me qytetarine.

E dyta me te paren. Shume komode. Pra politika ka konsumuar c'ka ka dashur ne gjithe keto vite. Ka folur madje edhe ne emer te qytetarise. E ka bere per vete deri me tani kur mendohet se apatia eshte hallka qe nuk po funksionon. Por edhe asaj po ja gjen ilacin. E ka gati "bombulen me serum". Ka vendosur t'i hedhe pak doze nacionalizmi. E pame edhe ne festimet e ketij 100 vjetori. Vlora me Tiranen. Partite ne gare me njera-tjetren. Flamujt po ashtu, madje per shpejtesi ne printime i harruam simbolit tone shqiponjes edhe ca kembe. Sqepa. Apo gjuhe.

Dhe rezultati kush ishte: ne nuk dime te festojme. Sepse qytetaret nuk dalin me ne shesh. Tribunave mungojne po e po. Qytetaria nuk ka me kohe te humbase me retoriken boshe te po te njejtave fjale. Dhe mos mendoni se politika eshte ndopak e shqetesuar?! Madje eshte ne diten e saj me te mire. Kurre nuk ka qene me pare kaq komode, teksa qytetaria nuk merr pjese aktive ne jeten e nje vendi. Nuk morri pjese madje edhe ne festimet e 100 vjetorit te pavaresise. Si ne Vlore ashtu edhe ne Tirane. Jo se nuk ia ndjen per atdheun, por se atdheu eshte detyrim per t'u dashuruar. Vetem nje qytetar di se si dashurohet atdheu.

Dhe si perfundim jane jo-qytetaret qe flasin per atdheun. Per festimet. Per llojin e muzikes apo te ahengut. Per numrin dhe cilesine e turmes. Pse jo edhe per "buken me vete". Pse jo edhe per torta dhe per deshe te therrur. Kjo sepse "nxenesi" qytetar nuk paraqitet ne oren e mesimit dhe pjesa tjeter e klases (ne kete rast kombi), mesohet keq. Meson ato gjera qe s'duhet te mesoje. Nacionalizmin te paren. Ate "lende" qe nuk e kemi pasur per "zanat" ta bejme edhe kur kemi qene ne ditet tona me te mira. Sepse kishim zgjedhur qytetarine. Ate qe sot na mungon.

"Alba Fire" dhe Veneto Banka

Nje investim strategjik i kompanise "leader" ne Shqiperi ne fushen e armeve te gjahut dhe te fishekzjarreve "Alba Fire", ne Peqin. Gjithcka ndodhi kete fundjave ne prani te autoriteteve me te larta te vendit tone dhe atyre italiane. Investimi i kompanise "Alba Fire" ne qytetin e Peqinit eshte i pari i ketij lloji. Nje sipermarrje tipike "fason", te cilat kohet e fundit jane nga te paktat ndermarrje qe punojne, fale korrektesise se nje partneriteti bashkepunimi me porositesin kryesisht ne vendet e Europes.

Jane keto elementet te cilat plotesojne kuadrin e gjere te investimit financiar qe Veneto Banka ka realizuar me kliente investitore qe nga koha kur operon ne sistemin bankar shqiptar. Edhe ne rastin e investimit te sapo-startuar ne qytetin e Peqinit te kompanise "Alba Fire", u ndoq i njejti model. Jane keto ndermarrje te cilat sot po i japin nje dinamik mjaft te rendesishme ekonomise shqiptare, kryesisht ne exportet.

Investimi i kompanise "Alba Fire" ne Peqin sapo startoi me nje numer punonjesish per t'u vleresuar, i cili do te ndihmoje kete qytet ne rritjen e numrit te te punesuarve. Partneriteti me tregun italian fale korrektesise dhe garancise qe ofron ky investim nga ana e kesaj kompanie, natyrisht qe do te pasoje me investime te tjera, si pjese e planeve strategjike te drejtuesve te kesaj kompanie. Dhe sigurisht qe Veneto Banka eshte gjithmone prane duke mbeshtetur investime te tilla afatgjata dhe mjaft fitimprurese.

Sikur Marchisio...

Sikur Shqiperia ta kishte te shkruar shkelqimin e talenteve ne sport, natyrisht qe shkallet e stadiumeve apo pallateve te sportit do te ishin plot. Familjaret e tyre do te gezoheshin pafundesisht, dhe emocioni do ishte i papershkrueshem. Bukur te shohesh ate qe "mbolle" teksa lartohet plot fame dhe sukses.

Por kjo ne Shqiperi nuk ndodh. Nuk ndodh per shume e shume arsye. E para per shkaterrimin e atyre pak shkollave mjeshtrie nga ku dilnin talentet e sportit shqiptar. Shpesh qellonin te vinin prej ketyre shkollave, po shpesh edhe prej fushes ne lagje. Apo shokut. Nuk ishin kohera qe kishte "gjuajtes talentesh" ose sic quhen sot menaxhere.

Megjithate sporti shqiptar sot vuan vertet per talente. Edhe ato pak qe jane zhgrryhen neper "anekse" stadiumesh plot balte dhe pa investime. Ne pritje keto per t'u kthyer ne fusha futbolli. Nuk kane kushte minimale as per t'u nderruar. Madje edhe fanelat deri tek topi e blejne vete me parate e prinderve, te cilet ndoshta enderrojne te shohin teksa rritet nje talent. Te tjere prinder qe i cojne ne "sport" edhe per te levizur. I cojne tek profesoret e sportit, dikush ish-lojtar qe nxjerr buken e gojes me rroge te sajuar nga leket e talenteve te reja. Ose dikush per kenaqesi dhe kaq.

Kaq. Kaq sepse kaq mund te bejme. Asgje me teper. I mesojme keta femije qe te vegjel me veshtiresi. Ndoshta bejme mire pasi keshtu duhet, sepse rriten, mesohen. Po une them qe po i mesojme keq. Keq sepse me mire do ishte nje top poshte pallatit se sa te keq-edukohen. Te keq-mesohen. Madje edhe te bien te vdekur ne fushen e lojes si djaloshi futbollist 17 vjecar i te Rinjve te Kukesit dy dite me pare. Per dy analiza. Per nje konsulte mjekesore. Per nje kartele. Dikush tha edhe per nje ambulance qe nuk ishte ne stadium, familja humbi gjene me te shtrenjte. Femijen e saj.

Serish them qe s'ka cna duhet nje sport i tille kur nuk e kemi te shkruar te nxjerrim talente. Ku? Ne fushat me balte? Apo ne "anekset" e stadiumeve qe pritet te behen pallate. Kur talentet sot bie fjale ne kombetaren e futbollit vijne totalisht nga jashte Shqiperise. Te rritur atje me nje edukate tjeter per sportin. Larg nderhyrjeve "eshte djali i filanit". Atje, ne Europe te barabarte te gjithe. Ja ku eshte fusha. Ja tapeti. Trego zotesine tende. Talentin tend. Madje shpesh, doja ta shtoja kete detaj refuzojne edhe te veshin fanelen kombetare. Ndoshta sepse ndikohen nga prinderit e tyre. Ata me mire se kushdo vendosin sot. Jo me kot futbollistet me te mire ne bote kane per menaxher familjaret e tyre.

I hodha keto rreshta sot teksa ndiqja me vemendje komunikimin e Familjes Marchisio me fansa-t e Claudios ne rrjetet sociale. Shume krenar per djalin e tyre sot talent i padiskutueshem i futbollit italian, me dinamizem pasuronin profilin e Claudios. Marchizio mbremjen e djeshme ishte "heroi" i derbit te Torinos me nje dygolesh. E kerkonte kete te ndodhte dhe i ekzaltuar me pas te gjithe ja dedikon familjes. Familja e cila e ndjek ngado qe shkon. Per t'i treguar qe eshte e lehte te lindesh talent po sa e veshtire ta konkretizosh ate.

E pra i ndryshem realiteti me talentet tona. Per te mos ta dramatizuar akoma me shume fatalitetin me rastin e djaloshit nga Kukesi qe humbi jeten diten e djeshme ne fushen e lojes. Qe te jesh talent duhet shume pune. Me teper edukate. Kulture. Element te cilet fatkeqesisht ne mjedisin sportiv shqiptar mungojne. Me e shumta dhe me tragjikja konkurenca. Ajo qe ndryshe mund te jete ADN-ja e sportit. Kultures. Gjithckaje ne Shqiperi. Nje talent qe vjen dhe rritet mbi baza te drejta konkurence neser kthehet ne nje ikone. Ne nje ikone vlerash. Sfidash. Suksesi.

Jo pa qellim Veneto Banka psh. ka zgjedhur per imazh te saj Marchizion. Sepse eshte nje djale i forte. Vizionar. I qete. I ekulibruar. Me baza te shendosha familjare. Sfidues. I suksesshem. Fitimtar. Ndoshta do te duhej te ishte ndonje talent shqiptar? Ndoshta, por nje dite sikur talentet te kishin te pakten nje kartele mjekesore me emrin dhe mbiemrin e tyre. Ku analizat t'i kishin bere ata jo "presori" me stilolaps. Sikur madje edhe ambulanca te ishte ne nje cep te fushes jo te vonohej kur duhej. Ja keshtu rriten dhe behen talentet ne sport... jo me sikur-e!

Veneto Banka ne Panairin "Klik Expo 2012"

Eshte viti i 5 rradhazi qe Veneto Banka nuk i thote "JO" fteses se organizatoreve te panairit me te madh qe organizohet ne Shqiperi, "Klik Expo Klik". Madje 4 vjet me pare Veneto Banka (ne ate kohe BIS Banca), ishte sponsor zyrtar i panairit.

Ky vit jubilar i 100 vjetori te pavaresise natyrisht do te ishte i nje dimensioni tjeter per panairin "Klik Expo 2012". Shume kompani pjesmarrese, natyrisht shumica e tyre me mjaft interes ishin per here te pare ne Shqiperi, per te gjetur partneret e bashkepunimit. Edhe pse ne momentet e fundit vendi i organizimit te panairit u ndryshua, interesi ishte mjaft i madh nga ana e kompanive te ndryshme shqiptare per kete panair. Si dhe nga ana e publikut te shumte, vizitoreve, te cilet gjate diteve qe panairi qendroi i hapur ishin te shumte.

Veneto Banka erdhi ne kete panair me nje stende promocionale, me layout-in e saj e orientuar drejt interesit te depozitave. Vlen te permendet fakti qe interesat qe aktualisht Veneto Banka ofron jane nga me te lartat ne sistemin bankar shqiptar. Kjo ka ardhur si pasoje e nje strategjie mjaft efikase qe ka ndjekur Veneto Banka keto vite duke qene per disa vite rresht sipas raportit te Shoqates Shqiptare te Bankave si banka me rritjen me te larte te volumit te depozitave. Nderkohe e njejta gje duhet thene edhe per kreditimin si dhe per rritjen e numrit te filialeve ne Shqiperi.

Te gjitha keto elemente ishin edhe pjese e promovimit ne panairin e fundit "Klik Expo 2012", duke ngjallur mjaft interes nga ana e vizitoreve apo kompanive te kontaktuara nga ana e stafit qe u morr me promocionin ne kete panair.

Nderkohe interes mjaft te vecante per stenden e Veneto Banka, pati kryesisht nga kompanite italiane te cilat ishin prezente ne kete panair. Si dhe ato kroate, vend ne te cilin operon Gruppo Veneto Banca prej vitesh me Veneto Banka Croazia. Gjithashtu interes pati edhe nga ana e Dhomes se Tregtise se Kines, nga ku nje delegacion ishte per vizite ne Seline Qendrore te Veneto Banka ne Bulevardin "Deshmoret e Kombit", Kullat Binjake.

Veneto Banka ne Pervjetorin e 100 te Pavaresise

Kjo jave e fundit e nentorit 2012 ishte e mbushur me plot madheshti per popullin shqiptar. Kudo, ne cdo treve te shqiparise festohej. Festohej 100 vjetori i Pavaresise se Shqiperise, ne 28 nentor 1912 kur ne Vlore u ngrit flamuri shqiptar nga padyshim figura me e ndritur e historise se nje kombi te tere, Ismail Qemali.

Pjese e ketyre festimeve u be edhe Veneto Banka Albania. Ne bulevardin "Deshmoret e Kombit", aty ku ndodhet selia qendrore e Veneto Banka tek Kullat Binjake, nje flamur i madh kuq e zi zbukuroi fasaden. Gjithashtu gjate muajit nentor 2012 ne filialet e Veneto Banka u hap ekspozita me fotografi e artistit vlonjat Fate Velaj, "100 vjet pavaresi".

Nje tjeter risi e atmosferes se ketyre diteve jubilare per popullin shqiptar kete 100 vjetor te pavaresise, ishte edhe pjesmarrja e Veneto Banka ne Panarin "Klik Expo 2012" qe u mbajt ne Tirane.

Por me te bukur e beri atmosferen e ketyre festimeve urimi per popullin shqiptar nga Italia i kolegeve te Gruppo Veneto Banca: Gezuar Festen e 100 Vjetorit te Pavaresise populli shqiptar!

Shqiperia 100 vjece, pare nga "xhami i nje lambo"

Ishte ora 24.01 e dates 28 nentor 2012. Me mbrokullat e nje telefoni, jepja e merrja mbi layout-in e nje imazhi urimi te bankes sime italiane per 100 vjetorin e pavaresise. Kerkoja ta nxirrja sa me bukur dhe t'ua servirja kolegeve te mi italiane, mjeshtra gustosh, Shqiperine te bukur dhe madheshtore. "Si nje predhe qe ngrihet lart ne ajer", e pershkroi Franco kete imazh. Ishte urimi i bankes sime per kete 100 vjetor. U ndjeva krenar. U emocionova...

Vjen mengjesi. Perlotem teksa shoh Vloren time me qindra mijera njerez ne shesh. Ndoshta me shume se ate dite qe erdhi Tosi i Nanos ne vitin e mbrapshte te '97. Nuk dua ta zgjase me shume. U perlota. U emocionova. Perse dua ta shkruaj ate qe ndjeva?! Qe te tregoj se jam shqiptar i vertete? Apo se e dua shume atdheun tim. Mos harroni! Dashuria per atdheune nuk ka mase matje. Eshte detyre.

Me pas dola. Dola te shihja c'ka ndodh. Me pelqen ta shohe Tiranen duke festuar. Ndoshta bej edhe krahesimet e mia. Si ishte para nje viti. Para nje feste. Shkova te pija kafe. Plot gjithandej. U ndala tek lokali i prones se rikthyer te nje kengetareje ish-pronare. "Nuk lejohet hyrja me karroce". Ishte lajmerimi i menaxherit te lokalit per ne oborrin me tavolina. I skandalizuar u largova me femijen tim. Artisten-kengetare e bezdisin femijet kete 100 vjetor te pavaresise. 100 vjet mbrapa...

Nejse, erdhi pasditja. Serish ne panair ku kam nje publicitet sa per te thene qe jam. E dija nga panairet e tjere qe keto dite te fund-nentori shqiptaria kujtohet per shqiptarine. Per te mos prishur ritualin, mora pjese serish por modestisht, fare modestisht.

Gjithcka duket e bukur, rituale ne kete panair. Me pelqen qe rituali na con edhe drejt punes, biznesit. Pak njerez. Shqiptaria eshte e zene me festime. Ne cepin e hyrjes dy cadra me pije energjike shtazore. Tinguj muzike te larte. Njerez qe kane ngaterruar panairin me defrimin. Punen me ahengun. M2 per pavione qe paguhen me euro, me qyfyret. Fotot per wall-e facebook-u.

Kjo eshte Shqiperia qe duhet te punonte. Defren. Luan. Ben zhurme. Dehet. Ekstazohet. Aty, perkarshi te vetmit vend qe presupozohet se duhet te vinte puna. Zhvillimi. Bashkepunimi. Shkembimet tregtare. Kontratat. Vendet e punes. Investimet e huaja. Pagat. Kredite. Financimet. Aty ku ka sot shume tregtare. Investitore. Te huaj.

Ne zgjedhim ahengun. Zgjedhim te shqyhemi dhe te vritemi ne rradha per nje torte. Per dy deshe. Per te dale ne foto me Rita Oren. Realitet i ndryshem me ate qe me pane syte kete pasdite teksa perpiqesha te caja turmat per te dale nga panairi. Turmat te cilat do doja te ishin ne panair. Te aplikonin per pune. Te shuanin kureshtjen se cfare ndodhte ne cadren e Luanit te Panaireve perpara stadiumit kombetar.

Por jo. Shqiperia ka zgjedhur te festoje. Ca ne shesh dhe ca ne Pallatin e Kongreseve. Ca ne kostume dhe ne konkurse veshjesh te grave te burrave dhe te burrave te grave. Pse jo edhe te dashnoreve. Tjeter aheng ky. Gjithe class dhe shik. Muzike klasike. "Kuptojne shume". I njohin notat muzikore. Autoret. Europen. Ate qe aspiron "europianet" me birra dhe pije energjike 50 lekshe ne shesh dhe europianet e kostumeve ne pallat te kongreseve.

Ndoshta Europa kur te na pranoje nuk do bej dallim mes injorantit dhe class-it. Te dy do t'i rrembeje ne gjirin e saj. Dhe do t'ja shtoje flamurit blu nje yll tjeter te verdhe. Si europianet e pallatit te kongreseve ashtu edhe europianet e sheshit nga "xhami i nje lambo".

"Mos e pate gje Rita Oren, se na thane qe kaloi ketej?". Me nderpreu tregimin e ketij 100 vjetori zeri i nje adoleshenti. Me qetesi mora motorrin tim te lagur nga shiu dhe u drejtova per ne shtepi. Ishte nje dite e gjate e treguar vetem ne nje faqe. Te ishte dikush tjeter ndoshta nuk do kishte shkruar kaq gjate. Ose nje roman te tere. 100 vjet i iken shkuan Shqiperise pare "nga xhami i nje lambo". E bukur e uruara. E begatuara. E shemtuar. Si kjo kenge qe te duket e shemtuar por me pas te hyn ne zemer. Te behet e bukur... Si Shqiperia! Kjo eshte...

"Shen Kozmai, Shen Sierra Leone dhe Migjen Buza"

Qe qyfyret s'kane te sosur ne kete rripe toke qe laget nga dy dete, kjo nuk perben me lajm. As risi. Madje eshte trend. Ndodhin ato kudo. Neper rruge. Lokale. Qendra tregtare ku ka dhe seanca parjesh ciftesh ne tentative. Ne Parlament. Ne parti me dy kryetare. Shoqata me asnje anetar. Kudo ne Shqiperi.

Te fundit i degjova sot. Me sakte i pashe. E para qyfyre ne rradhe ishte ne sallen e konferencave ne Pallatin e Kongreseve. Isha i ftuar nga Instituti Italian i Kultures qe kishte ftuar ca arbereshe, ambasadorin italian, ministrin shqiptar te kultures, Bumci. Si dhe shume te tjere te ftuar nga ata qe i shikon ne cdo qok qe i ndodh kesaj Tirane. Nuk eshte humori tek arbereshet qe na vijne kete 100 vjetor me ftese te italianeve, por tek ajo qe ministri iu drejtua nje arbereshi "autoritet" me fjalet: "i nderuar kryetar i bashkise se shen kozmait".

E pra qyteti i San Cosmo Albanese ne Cosenza te Reggio Calabria te Italise, u perkthye ne Shen Kozma. Imagjinoni sa duhet te jete gezuar kengetari beratas Kozma Dushi dhe sa duhet te jete merzitur Luan Zhegu. Kur ministri i kultures i jep titullin Shen Kozmait perse nuk e meriton dhe Luani te quhet Shen Luan. Ose po ashtu nese ka muhabet me homologun e tij te Sierra Leones t'i marrim borxh nje titull sa per 100 vjetor dhe t'ja vendosim Shen Leone i Sierres. Me kete rast merr nje titull dhe Luani se kete 100 vjetor meqe ka qene kryetar minibashkie socialist me duket se e kane harruar.

Jam i sigurt qe ministri Bumci do mendoje per kete gje ndoshta pas festimeve te 100 vjetorit. Aty e ka Shen Kozmain. Shen Sierra Leonen. I ka te gjalle dhe shenjetore madje. Nuk ka pse merret me vajtje-ardhje ne Rinas per te pritur eshtra. Shpata. Kokore apo perkrenare ndryshe. Kallashe. Dhe as kambale ushtari apo jenecieresh. Ndoshta vjen per "qok" edhe ministri homolog i Shen Sierra Leone Zhegut. E kam fjalen per 100 vjetor pasi me sa di nuk ka ende te ftuar nje minister kulture.

Por pervec Ministrit qe me gajasi sot ne kete dite te tejmbushur me njerez te panairit, me shume u gezova qe takova mikun tim te vjeter, poetin "Migjeni". Eshte pseudonimi i tij. Pasi nese do ishte gjalle "uragani", e sigurt qe do ishte bllokuar hyrja e njerezve ne panair dhe ministri nuk do kepuste "brockulla" me perkthime.

Jo per gje se tani qe u kujtova qe kesaj ministrie i shkojne per shtat "gallatat". E ka filluar Pango prof-i me perkthimin e vend-parkimit te fugonave per ne Jug, e vazhdoi Ferdi i Durresit me eshtrat e Ismail Qemalit dhe deri ne premtimin per zhuritjen ne diellin dhe ajrin "pa pulle" te plazhit.

I merzitur perse nuk i kishin "botuar" nje liber, me nxorri mallin e para 10 viteve kur miku im nga Trepca Kryeziu i paguante poezite e tij qe i vinin vetiu me imagjinate dhe rime me dollare. Kam qeshur aq shume kete pasdite me Kujtim Buzen i miksuar dhe i fresket me poezi te momentit, sa per nje moment e harrova Shen Kozmain por edhe Shen Sierra Leonen. Duke u larguar nga panairi i librit mendova:
"mire qe s'ishte "Migjeni" ne salle te konferencave se do ta prezantonin si Shen Rikordua.

Dhe qyfyret s'kane te sosur...

Fate Velaj, rrugetimi i tij me Veneto Banka

sot filluam nje rrugetim te bukur me mjeshtrin Fate Velaj. e ftuam ate modestisht t'i bashkangjitej projektit tone me finese dhe klas, pa permendore dhe pa eshtra. njerezit i kemi te gjalle fale zotit dhe zotesise se tyre.

na mbetet vec te kujdesemi me finese t'i shperndajme ata ne cdo qytet te shqiperise. zgjodhem Fate Velaj. sepse Fate eshte i thjeshte. nuk pyet sa para ben nje iniciative. as se ku do me vendosni. ne krye apo ne fund.

Fate na la dore te lire per ta perzgjedhur ne vendin ku do t'i beje vend vetes. kete 100 vjetor te pavaresise. ne Shkodren e Luigj Gurakuqit. ne Elbasanin e Normales. ne Tiranen e te gjitheve. ne Kavajen e mire dhe te bukur me njerez te mrekullueshem e patriote.

aty ku kaloi bashkefshatari i tij nga Kanina e Vlores, Ismail Qemali. vizionar si ai... dyerve te Europes! me miq dhe me shoke shume. nga cdo qytet i Shqiperise. aty ku Fates i takon te jete!

"Nje festival filmi pa filma"

Mbremjen e djeshme mbylli siparin e tij Festivali i Filmit Shqiptar. Ne pamje te pare duket gjithcka normale. Nje vend qe kerkon te hyje ne BE me kaq ngulm dhe aspirate, normal qe e meriton te kete nje festival filmi. Anipse nuk ka filma. Por vertet qe na duhet festivali. Duhet per t'i dhene temp kultures. Duhet per 100 vjetorin e Pavaresise. Ndoshta duhet edhe per shtrimin e tapetit. Dekorin e te tjera si keto. Duhet per te pare se si do vishen artistet. Me ke do shoqerohen. Kush do vije nga paria e vendit. I ftuari i nderit, packa se eshte "Tano Karridi". Madje edhe sikur te ishte vete "Komisar Katani". Duhet edhe per gazetaret e "gossip-save". Per gjithcka duhet.

Por per filmin c'ka do thuhet? C'ka do duhet? Filmi shqiptar ka kohe qe vuan per te qene diku. Diku ne kinema. Ne ekran. Me spektatore. Jo me kot regjizor si mjeshtrat Anagnosti apo Xhuvani, shfaqen rralle ne sheshet e xhirimit. Me sa kam kuptuar: nuk duan te behen "boze". Madje as "dhalle". Te tolloviten lart e poshte per ca para me teper dhe duke mos prodhuar art. Do ndiheshin shume fajtore me veten e tyre.

Mungon gjithcka. Paraja e para qe me vjen nder mend. Ndoshta mungojne edhe mjeshtrat e fotografise. Ndricimit. Skenografise. Skenarit. Grimiere. Kostumiere. Ndaj edhe kohet e fundit ne titrat qe shfaqen ne filma shohim emra te huaj. Sepse keta te fundit qe benin filmin te shfaqej i harruam. Kushedi ca profesioni u ka rene siraja te bejne.

Filmi nuk eshte gallate. As i lehte per t'u prodhuar. Ndoshta i lehte per t'u pare. Madje per te organizuar per te edhe festival, packa film nuk ka. Kjo pasi sot kinemaja shqiptare vuan per nje film. Dikur ne nje vit, me plan kishte deri ne mbi 10 filma ne vit. Epo dikur ishte dikur, anipse sot fituesi i cmimit "aktori me i mire", atehere kur beheshin mbi 10 filma, ishte gaztor ndermarrjeje.

Por ne te vertete nuk eshte se vetem kinemaja shqiptare po vuan. Vuan edhe kinemaja italiane. Edhe ajo franceze. Po tjeter vuajtje ajo. Ajo, kinemaja europiane eshte ne krize per nje cmim. Ka konkurence. Sot ato konkurojne me kinemane afrikane. Aziatike. Arabe. Iraniane. Sepse konkuron skenari dhe regjia e nje filmi. Subjekti. Aktoret pak me pak. Kur ka film po themi. Ne te kundert nga kinemaja jone. Ata kane film po nuk kane cmime. Ne dhe ato filma qe kemi, kane si subjekt gjakmarrjen, vellavrasjen, trafikimin, vjedhjen. Duke na nxjerre keshtu si "pacavure" ne syte e botes.

Ka shume vite qe italianet nuk fitojne nje "Oscar". Qe nga koha kur Beningni luante "La vita e' bella". Nje super film ku gershetohet personazhi komik gjate luftes se II-te boterore. Komik si Fadili...

Pra kur sot kinemaja italiane ndihet e deshtuar, kritiket e artit e kane gati penen per te "nxire" gjithcka packa se kinemate italiane jane plot. I fundit film qe thyeu rekord per numrin e shikuesve: "Benvenuti al sud". Pesha e fajit ndihet e rende per mos-fitimin e nje Oscar-i e apo te nje cmimi ne Festivalin e Venezia-s. Por c'duhet te themi ne per kinemane shqiptare qe organizon festivale pa filma? Kritiket e artit. A kane "pene" per te hedhur nje kritike ne leter, gazete a reviste?

Kohet qekur filma te tille si "Gjoleka, djali i Abazit", "Dasma e Sakos", "I dashur armik", "Letra ere", "Lindje, Perendim, Lindje", "Parrullat", "Trishtimi i Zonjes Shnajder", filma tipik shqiptar nuk perben interes per jurine e ketij festivali, treguan qe ky festival ishte nje qok i rradhes. Kujdes! Jo me filmin. Jo me filmin per shkakun se publiku shqiptar e di mire se sa peshon bobina e filmit, bie fjala ate te "Mao Ce Dun" me ata qe permenda me siper. Sepse nese ky i fundit per jurine prodhon emrin e nje fituesi si "aktori me i mire", c'duhet te themi per aktore te tjere me te spikatur vitet e fundit. Per Ndricim Xhepen. Bujar Asqeriun. Xhevdet Ferrin. Apo Artur Gorishtin? Aktore qe do te konkuronin denjesisht mes tyre ndoshta edhe pa ndihmen e nje jurie te sajuar. Nje jurie qe e detyron anetarin e saj, regjizorin e mirenjohur Muharrem Fejzo, te votoje per Muharremin ne "Cmimin e karrieres".

Dhe te gjitha keto ne nxitim e siper per te sajuar nje festival filmi pa filma. Pa fitues. Vetem stisje dhe aspak emocion. E ngjashme me jurite e asaj kohe ndoshta, te cilat ishin ne presion te votonin filmin apo njeriun e partise.

Duke mbetur tek fenomeni "njeri". Sa here qe degjoj festival filmi, me kujtohet thenia e te madhit Sander Prosi per filmin "Njeriu i mire", fitues i Kupes se Festivalit te Filmit te atij viti: "i bukur filmi e meriton kupen po "njeriu i mire" pse nuk e morri nje cmim?". Kjo pasi aktori kryesor, vlonjati Bujar Asqeriu me rolin brilant te Telos, nuk e morri nje cmim.

Edhe ne kete festival pame gjithcka. Pame shume njerez. Shume aktore. Te zote apo jo. Shume VIP-a. Vec filmin, ne te kundert te asaj qe tha i madhi Sander Prosi, filmin nuk e pame asgjekundi. Sepse edhe ky festival filmi ishte cudia e rradhes ne Shqiperi. Anipse filmi, dhe ne teresi arti nuk e meriton te jete komik, te tille sic e katandisen kete fundjave pervjetori pavaresie ne Tirane, teksa na dhuruan:

"Nje festival filmi pa filma".

"Endrra Flamurtari"

Si sot 25 vjet me pare, shorti i Turit te III-te te Kupave te Europes i pameshirshem. Flamurtari vs. Barcelona. I njejti kundershtar, ai i para nje viti. Nje nga skuadrat me te mira te Europes qe ishte perforcuar me Shuster, etj.

Dy perballje historike, ne Vlore 1-1 dhe ne Spanje 0-0. Per te pasuar me nje disfate te pakuptimte, 4-1. ndoshta edhe prej rruges se gjate ne 3 dite me nje autobuz "Shkodre" per ne Katalonje. Gjithsesi ndeshja e kthimit mund te jete ndeshja me e forte qe ka luajtur nje ekip shqiptar ne Kupat e Europes.

Luhet perballe nje Barcelone me mbrojtes te fuqishem te kombetares spanjolle si Viktor apo Galiego. Ne porte, serish Zubizaretta. Portieri legjendar i kombetares se Spanjes. Luhet per gol ne porten e tij. Heshtje ne stadiumin Flamurtari. Mesfushori elegant Ferko kroson dhe aty i madhi sulmues vlonjat Sokol Kushta kercen mbi mbrojtesit e fuqishem te Barcelones dhe godet me koke ne porten e Zubizarettes nga ana e Vlores. Stadiumi "Flamurtari" ne flake.

Luhet per nje gol tjeter. Luhet me besim kunder nje super-kundershtari. Me besim edhe pse me fanellat e leshit te trikotazhit te Vlores te ngjitura pas trupit. Por mbaron gjithcka. Mbaron endrra vlonjate per te mposhtur serish kete kundershtar te forte. Por me koken lart. Me syte nga publiku qe brohoriste fitoren. Pse jo edhe ai enderroi. Me sakte ishte ai publik qe i bente djemte e Vlores te enderronin. Preken nje sukses te paarritur nga askush edhe ne ditet e sotme. Asnje skuader shqiptare nuk ka arritur ne turin e III.

Ajo enderr qe u pa dhe u luajt ate pasdite nentori ne Skele te Vlores. Aty ku gjendet amfiteatri i futbollit shqiptar. Aty ku renkimi i pankines kundershtare ka emrin Barcelone. Partizan i Beogradit. Vismut AUE. Goteborg. HJK Helsinki. Olimpiakos i Pireut. etj.

Shenim. Foto e ekipit me bluzat e Barcelones eshte direkt para disfates ne Kupen e Republikes me Vllaznine. Flamurtari skualifikohet ne gjysemfinale me mendjen nga Barcelona. Nga sukseset e Kupave te Europes. Pas 3-0 ne Shkoder ne Vlore shenohen shume shpejt 3 gola por qe permbysen nga goli i Rragamit ne minutat e fundit te pjeses se II-te. Feriti, miku im Rragami sot punonjes i kompanise "Neranxi" me thote sa here. Ishin yje qe na dukej enderr t'i shihnim ne fushe, dhe jo me te luaje perballe tyre.

"Fate Velaj dhe Veneto Banka së bashku në Expo-n e Fierit"

Fate Velaj nuk është më një emër i panjohur për mjedisin kulturor shqiptar. Pas projektit të suksesshëm “Europa Plaza” në Pogradec, artisti vlonjat Fate Velaj spostohet më në jug të vendit. Aktualisht ndodhet prej disa kohësh në Fier, për t’i dhuruar publikut fierak një tjetër punë të tij, europiane, sic dëshiron ta quajë Fate. “Europa Plaza” në Fier. Përse? Sepse artisti Velaj ka luksin e të qenit “Qytetar Nderi i Europës”. Titull i dorëzuar pak kohë më parë në Tiranë prej euro-parlamentarëve të cilët “zbarkuan” atë pasdite për t’i dorëzuar këtë titull në dorë Fates.

Piktor. Fotograf. Artist kreator. Zbatues idesh deri në detaj. Ky është mjeshtri i madh Fate Velaj, përfaqësues i akademisë vlonjate të piktorëve si Kamberi, Jonuzi, Shabani, Sulaj, etj. Janë ata mjeshtra të cilët pasi “tronditën” artin shqiptar, dhe po vazhdojnë ta bëjnë atë me mjeshtëri edhe sot në Europë apo në mbarë botën me cmime pa fund. Ndaj edhe Veneto Banka i besoi projektit ambicioz të Fate Velaj në Fier. E mbështeti Faten në hapjen e ekspozitës së tij vetjake në Fier, aty ku Veneto Banka ka një filial prej disa vitesh në qendër të qytetit.

Vërtet kjo Expo e Fates e zbukuroi Fierin këto ditë në vigjilje të përvjetorit të 100 të shpalljes së Pavarësisë në Vlorë. Në Vlorën që lind mjeshtra të tillë si Fate Velaj. Por më e bukur do të jetë puna e re europiane e Fates: një tjetër “Europa Plaza”, tashmë në Fier.

Po Europa Plaza tjetër e Fates, ku do të jetë ? Ku i dihet shtegtimit të rradhës së mjeshtrit Velaj. Dhe natyrisht që Veneto Banka do të jetë sërish bashkë me të.

Udhëtimi ynë modest përkrah Fate Velaj sapo ka filluar.

 

"Historiku i Veneto Banka" - Publikim

Në vitin 2005 Banca Popolare Pugliese së bashku me familjen Mariano nga Lecce (Itali), blejnë aksionet e bankës e cila i erdhi në ndihmë luftës së Kosovës, “Dardania Bank”. Banka merr emrin Banca Italiana di Sviluppo (Banka Italiane e Zhvillimi ose BIS Banca), një bankë që do të shërbente si urë bashkëpunimi mes biznesit Italian dhe atij shqiptar. Në atë vit (2005), banka kishte një rrjet modest prej 2 filialesh. Në po këtë vit u implementua edhe shërbimi i kartave lokale BIS Banca, për tërheqjen e parave cash nga ATM-të e vendosura nga banka, e dedikuar vetëm për klientët e saj.

Në vitin 2007 Banka Italiane e Zhvillimit zgjeron rrjetin e saj me dy filiale të tjerë, perkatësisht atë të Vlorës dhe Durrësit. Po në këtë vit kryhet një investim mjaft inkurajues në atë kohë për gjithë sistemin bankar shqiptar, ai i Internet Banking, për t’u ardhur në ndihmë klientëve të kryejnë operacione online nëpërmjet internetit. Në vitin 2007 u rrit edhe numri i ATM-ve të BIS Banca duke arritur kështu në 4.

Në vitin 2008, banka vazhdon zgjerimin e rrjetit të filialeve duke I besuar projektit të saj për të qenë prezente në qytetet më kryesore të vendit, kryesisht ato në Shqipërinë Perëndimore, qytetet të cilat janë në bregun përballë partnerit kryesor të ekonomisë shqiptare, Italisë. Filialet e Fierit dhe filiali në Qendrën Tregtare “Casa Italia” në Tiranë, shënuan arritjen më të madhe të BIS Banca në Shqipëri, duke arritur kështu në 6 numrin total të filialeve.

Në vitin 2009, aksionerët e saj Banca Popolare Pugliese dhe Familja Mariano vendosin një akord shitjeje me Gruppo Veneto Banca (Trevizo – Itali), në atë kohë një grup ambicioz që kërkonte zgjerimin e rrjetit të tij. Grupi në ato vite po kryente pothuajse cdo vit blerjen e bankave të ndryshme në shumë Rajone të Italisë si dhe në Europën Lindore. Gruppo Veneto Banca kontrollonte rreth 4 banka në Itali dhe 3 banka në Europën Lindore, si në Rumani Banca Italo-Romena, në Moldavi Eximbanka dhe në Kroaci Veneto Banka d.d., si dhe kishte disa zyra përfaqësimi si në Irlandë dhe në Kinë.

Në po atë vit (2009), zyrtarizohet edhe ndryshimi emrit të bankës nga Banca Italiane e Zhvillimit (BIS Banca), në Veneto Banka Albania, ku Gruppo Veneto Banca zotëronte  95% të aksioneve.
Në vitin 2009, rrjetit të filialeve në Shqipëri iu shtua edhe filiali i ri i Shkodrës, duke shënuar kështu edhe zgjerimin e rrjetit të saj edhe më në veri të vendit.

Nga viti 2009, vit në të cilin Banka Italiane e Zhvillimit kishte një rrjet pej 6 filialesh, hyrja e Grupit Veneto Banka pasoi me një dyfishim të prezencës së filialeve në qytetet më kryesore të Shqipërisë. Numri aktual i filialeve është 12, pra 7 më shumë në vetëm 3 vite ku vlen të përmendet fakti që kapitali i bankës është pesë fishuar.

Ndërkohë vlen të përmendet fakti se Veneto Banka prej tre vitesh, sipas raporteve zyrtare të Shoqatës së Bankave është një nga bankat me rritjen më të madhe në sistem, (aktiveve, depozitave dhe financimeve).
Në vitin 2009, President i Veneto Banka emërohet dott. Flavio Trinca, i cili mban po të njëjtin post edhe në krye të Veneto Banca Holding.

Në vitin 2010 rrjeti u zgjerua me një tjetër filial në qytetin e Tiranës duke shkuar në 4 numri total i filialeve në qendrën më të madhe të ekonomisë dhe zhvillimit në Shqipëri. Në po këtë vit startuan së funksionuari edhe shërbimi VISA për kartat e debiti dhe të kreditit për klientët e Veneto Banka. Në po atë vit banka kryen një investim mjaft të rëndësishëm, atë të “adoptimit” me këtë sistem duke unifikuar të gjithë ATM-të aktualë si dhe blerjen e ATM-ve të tjera.

Në vitin 2010 Veneto Banka kryen një tjetër investim mjaft inkurajues, atë të implementimit të sistemit të ri E-banking, një nga shërbimet aktuale më profesionale në sistemin bankar shqiptar.

Në vitin 2011, Grupi Veneto Banka autorizon fillimin e projektit të zgjerimit të rrjetit edhe me dy filiale të tjera të reja. Po kështu përurohen filialet e Lezhës dhe filiali i Kavajës, në dy nga qendrat më  kryesore të zhvilliimit potencial në Shqipëri.

Në po këtë vit kryhet një spostim i një filiali, ai i Veneto Banka - Casa Italia, në një godinë nga më prestigjiozet që ndodhet në autostradën Tiranë – Durrës, km.3, zona më e madhe e zhvillimit tregtar në vend, me një numër të konsideruëshëm biznesesh që operojnë në të dyja anët e autostradës.

Në vitin 2011, në krye të Veneto Banka sh.a., Veneto Banca Holding emëron si Drejtor të Përgjithshëm, bankierin me mjaft eksperiencë në sistemin bankar italian, Dr. Lucio Gaita, i cili vjen në këtë detyrë pas një eksperiencë të gjatë si zv. Drejtor I Përgjithshëm i Banca Apulia, një nga bankat më të mëdha dhe më solide në Rajonin e Puglia-s, Itali.

Në vitin 2012 Veneto Banka zgjeron aktivitetin e saj me plot tre filiale të tjerë, dy prej të cilëve në qytetin e Tiranës, në Rrugën e Kavajës dhe në Tiranën e Re afër Stadiumit “Dinamo”, duke arritur në numrin prej 12 filialesh në total dhe me një rrjet prej 13 ATM-sh në qytetet më kryesore të vendit.

"Marina e Orikumit. Lundrimi per argetim dhe turizmi detar"

Në fund të muajit tetor 2012, Ambasada Italiane në Tiranë, në bashkëpunim me Dhomën e Tregtisë së Italisë në Shqipëri, dhe me mbështetjen e Veneto Banka, organizoi një konferencë për zhvillimin e turizmit detar. Kjo duke marrë shkas nga projekti "Marina Orikum", një investim mjaft i dobishëm dhe shumë i vlefshëm për zhvillimin e turizmit si dhe lundrimin detar në Shqipëri.

Kanë kaluar disa vite kur në prezencë të autoriteteve më të larta të dy vendeve, Italisë dhe Shqipërisë, u inaugurua Marina e Orikumit, një port mjaft i dobishëm dhe ambicioz për ankorimin e jahteve dhe barkave kryesisht turistike. Në pamje të parë me zhvillimin që po karakterizonte në atë kohë sektorin e turizmit, u duk se ky port do të ishte një sukses i pritshëm. Por ndoshta më tepër për shkaqe të ndryshme të cilat kanë të bëjnë kryesisht me marketingun e kësaj Marine, gjërat nuk shkuan edhe aq mirë.

Është ky shkaku se përse Ambasada Italiane dhe Dhoma e Tregtisë Italiane e Tregtisë, me mbështetjen e Veneto Banka, organizoi në Orikum këtë konferencë, për të promovuar kështu interesin që Marina e Orikumit paraqet vecanërisht për Italinë, si porti më i afërt në distancë milje nga Italia. Aktualisht në këtë port ankorohen shumë barka turistike, vecanërisht në muajt e verës, të cilat vijnë kryesisht prej porteve qe ndodhen më afër me Shqipërinë, si Otranto, Brindisi apo Bari.

Pozicionimi mjaft i favorshëm i kësaj Marine në Orikum, me marketing dhe promocion më shumë, mund të përbëjë akoma me shumë interes për turistët italianë, pse jo edhe ata europianë. Puna promocionale sapo filloi me këtë konferencë të parë dhe pritet të pasojë me të tjera aktivitete mjaft me vlerë për promovimin e Marinës së Orikumit.

"Ata qe sollen Saliun ne Vlore"

4 nentor 2012. Pak dite nga ngjarja me e madhe e shqiptarise. Ngritja e Flamurit ne Vlore dhe shpallja e Pavaresise. Ne Vlore. Ne Vloren e sa e sa ngjarjeve te medha. Pikerisht ne Vloren time ku mesova se c'eshte revolucioni. Ku dhe kush duhet gjuajtur me gure. Jo me falni. Me re guri. Bresheri.

Pikerisht ne Vloren time ku une u rrita pasi kisha ardhur nga Himara. Qyteti i vogel qe priste me ankth cdo vinte nga xhadeja qe gjarperonte neper shpatet dhe monopatet e nje mali. Nga Vlora te cilen enderronin te kishin nje shtepi prinderit e mi. Per t'iu larguar jetes pa shume personazhe te nje limani me vetem 60 dite jete. Vec ne ato dy muaj vere.

Per ne Vlore. Qytetin qe sic e thashe me lart, me mesoi te hidhja gure. Te revoltohesha. Te behesha pjese e pakenaqesise edhe kur ajo shfryn me gure. Qytetit ku kisha nje Shtepi Pioneri ku do kaloja pasditen. Detin e gjere pa stacione plazhi pas Ujit te Ftohte. Kuzbabane ku hahej mire dhe mund te sodisje dritat dhe shtrirjen e qytetit. Belvederen. Muzeun. Pak me lart galerine me piktoret e akademise vlonjate te piktoreve. Rojen e nderit cdo 5 maj. Monumentin e Pavaresise. Pjedestalin e madheshtise se saj. Teatrin me parodistet e saj. Stadiumin me lojtaret talente qe tronditen Europen. Kampin e Punetoreve dhe ate te Pionereve. Ah se harrova, edhe kampet e ndermarrjeve.

Kjo ishte Vlora qe duhet te ishte dhe qe sot nuk eshte. Nuk eshte sepse ajo, Vlora, qe mesoi mua adoleshent te godisja me gure revolten time, nuk eshte me. Nuk eshte me sepse e zhbene debatet pa lidhje. Pa shkak. Sepse inatet ne lidhje me te, nuk kane te bejne vetem me nje date. As me nje pervjetor. Qofte ai i 100 ne rradhe. Ato kane te bejne me shpirtin e Vlores. Ai shpirt qe te con ne kembe dhe nuk te le te ulesh ne toke prej madheshtise se saj. Kujdes kur shfryn. Eshte si nje dallge e madhe... Te perlan!

Per cfare e do Vloren? E do per artiste? Ja ku i ka artistet e saj. Piktoret. I fundit Agim Sulaj dhe Fate Velaj. Njeri me cmime ne cdo konkurs ne bote tjetri no.1 ne Europe. Apo per Ermonelen (Jaho), qe po trondit skenat e operave boterore. Per parodistet qe edhe sot kur i fton "Portokallia" te gozhdojne me talentin e tyre. Apo per Anita Bitrin, zerin e ish-bukuroshes vlonjate. Apo per Tor Tahirajn ne Itali qe vec shkruan per ty o Vlore. Bujar Asqeriun, te vetmin "Muzake" dhe "Avni Rustem". Timo Fllokon qe thote cdo dite: "e dua Vloren". Bert Mingen qe godiste me grushta autobuzin e TVSH-se nga gezimi golit live ne transmetim.

E pra sot ne emer te tyre duhet te flisje ti, Shpetim (Gjika). Askush s'do te qortonte. Madje as Saliu. Vetem kaq ti thoshe: ja ku e kam muzeun e gjalle te Vlores. Eja ta vizitosh. Date 28 nentor. Pike!

Per cfare tjeter? Sot ne daten 4 nentor 1912, kemi ende nje date rekord historike. Ne futboll. Ai, Vasil Ruci qe sot gjerb nje frappe pa sheqer ne klub te Dhermiut, larg Vlores, thyeu nje rekord. Turin e trete te ne skuadre shqiptare ne Kupat e Europes. E pra me nje gol me fanellen e leshit te NPV-se. Me kepucet qe mund t'ja kishte marre borxh Sul Demollarit nga Tirana apo Cim Muces. Apo edhe Agustinit (Koles). Dhe solli Barcelonen serish pas nje viti. Aq sa i ben katalanasit per barsolete ne Vlore: "po pse prape ju do rrahim ne atccc".

E pra ti Shpetim per Flamurtarin sot per 100 vjetor nje muze nuk e ke. Muzeun "Flamurtari". Me foto. Ja me ato foto qe i ka sot muzeu i Barcelones ne Katalonje. Muzeu i Partizanit. Jo ai i Xhanit po ai i hasmit, serbeve ne Beograd. E dini cme tha nje serb para nja 10 vitesh? Isha me Flamurtarin ate ndeshje se jam tifoz i Zvezdes (Cervena).

Pra per kete muze te siguroj qe do vinte Saliu ne Vlore edhe ne date 28 nentor. Do vinte se ja donte puna. Ja donin votat. Ishin lojtaret e Vlores qe e sollen ne Vlore me "pishtar te demokracise". Madje e ngjiten edhe ne podium. Njeri prej tyre sot deputet. Madje i Saliut. Kreshniku. Cipi kapiten.

I dashur Shpetim. Te siguroj qe me art dhe me sport do ta kishe mundur sot Berishen. Nga arti e di qe nuk ja thua shume, por nga sporti mos harro ato ndeshje kur pas fitoreve historike ishe me ta. Gezoje si nje femije. Mburreshe madje neper Tirane se i kishe shok. E pra sot nese do kishe artin dhe sportin aleat, ta them me bindje se Saliu do te ishte bindur si Cecua. Do vinte ne Vlore me nje kembe. Nderkohe qe nuk do te thoshte askush: "pse nuk e bere unazen? As rrugen qe te con ne Plazh. As trafikun s'do ta bezdiste askush.

Ti Shpetim, sot do kishe aleat ata qe duhet te kishe. Artin dhe sportin. Ata, pra qe e sollen dhe e ri-sollen Saliun ne Vlore. Ta them serish qe vetem prej tyre do t'ja lije topin ne dere ne Saliut. Ate top qe Vasili e fuste ne porte te "Zubiut" ne Skele te Vlores. Aty ku sot nuk ka nje muze per ata "heronjte" e tu. Per ata pra qe sollen Saliun ne Vlore...

Melodi vjeshte... E pandërprerë!

Është mbrëmje. Vajza ime e vogël sapo ka filluar të kuptoj c’është muzika. Bota ka ndryshuar. Shoqëria ka evoluar. Muzika tashmë nuk është më detyrë shtëpie. Si e tillë do perceptohej lirshëm në timbrin pse jo muzikor të një qenie sado e vogël. Në këtë rast një fëmije të vogël. Një fëmije të vogël që dëshiron të njohë notat. Notat prej nga ku gjyshi i saj I jepte kuptim një partiture.

Por sot gjyshi ka “mbetë në klasë”. Nuk përkthen dot nota. Jo se nuk ja thotë. Madje i njeh me gishta ato. Notat. Por në piano. Aty në tastier ku ai luani si askush. Në letër e ka të vështirë. Më sakte “sikletoset”. Sepse nuk I përkthen dot. Nuk I bën dot ato të shpjegueshme. Të perceptueshme. Të kuptueshme.  Dramë!
Ai vuan nga një sëmundje e pashërueshme. Gjithcka ka shkuar. Goditje e memories. Por në këtë rast bëhet më dramatike. Për faktin e vetëm se gjyshi nuk prodhon më muzikë. Muzika e ka lënë. Dhe kur sot...

Sot kur mbesa e vet kishte nevojë për të. Por gjyshi nuk ka harruar reflefksin. Refleksin e një udhe të gjatë mes notash. Si një i verbër, ushëtar jo I rastësishëm I pot ë njëjtës rrugë. Rrugëtim. Aty ku di të hedhë hapin. Ndoshta ku ka dhe ngritje apo ulje lartësish. Sadopak të vogla. Ai di të hedhë hapin e duhur. Si një notë e hedhur në pentagram. Por jo në letër. Aty ai nuk kujton asgjë. Madje notat I duken dicka e huaj. E paparë kurrë më parë. Ato nota që kërkon mbesa e tij të njohë.

Ajo është një fletore notash. Me shumë viza që kërkojnë të kenë mbi shpinë nota muzikore. Nota të cilat duhet dikush t’I hedhë. Për të ngelur aty. Sot edhe përherë. Por gjyshi vendos të luajë muzikë. Ndoshta muzika e bukur nuk ka nevojë për nota. Nota që të shkruhen në fleta fletoreje. Pak janë ato por prodhojnë shumë. Më saktë emocion pa fund. Atë emocion që ndonjëherë nuk e gjen në viza pentagramesh. Por në mendje dhe në zemër. Nuk ka gjë më të bukur se sa kjo. Por gjyshi nuk shkruan dot. Ai vec melodon. Në atë piano të pozicionuar ndanë dritares së kësaj shtëpie në rrugën plot gjethe.

Është vjeshtë.  Ashtu si kjo vjeshtë që nuk pati shpirt dhe I uli gjethet prej peme dhe I shtroi qylym të blertë zverdhje në rrugë. Po sërish është bukur. Kjo rrugë plot gjethe dhe pa nota në pentagram. Por në mendje dhe në zemër. Melodia ndonjëherë nuk pyet për formalitetet. Lind natyrshëm si kjo vjeshtë që nuk pyeti kush. Për të shtruar këtë rrugë gjethesh. Si një fletore e gjyshit pa nota muzikore por nën tinguj, teksa gjethet bien.

 

"Ne te vertete... ti u nxitove Anit"

"Mos u nxito... mos u gabo", me tekstin e kenges prej se ciles Anita Bitri, kengetarja vlonjate, tronditi dashurine e "ndryshkur" te ardhur prej atij sistemi. Ate dashuri qe Anita e perjetesoi per te qene me e bukur, ashtu siç ne te vertete ajo ishte. Ate dashuri qe nuk i la kohe ta gezonte djalin e nje udheheqesi qe dashuronte nje volejbolliste me biografi te keqe. Apo djalit te nje shitese qe per fatin tij te keq dashuroi vajzen e shkrimtarit te preferuar te Bllokut.

Nderkohe ti Anit, arrite ta ngrije ne pjedestal dashurine. Sepse te buronte nga shpirti melodia. Natyrshem, dashuria e meritonte vertet zerin tend. Te ishte e bukur ashtu sic eshte. Ndoshta edhe pse erdhe nga deti. Andej prej nga vijne pa paralajmeruar askend sirenat. Ah, edhe anijet e shpreses, packa se ata bejne zhurme me sirenat e tyre, oshetim. Ja ashtu erdhe edhe ti. Gjithe "dallge tallaz". Ne skenen e Tiranes te cdo festivali. Ne fund dhjetori apo kur vinte pranvera. I kendove "dashurise se pare". Ne ato vite kur ky komb kishte nevoje per dashuri.

Ah, mjere nje komb qe nuk dashuron.

Dhe kenget e tua u ben vertet himn i dashurise. Shprese. Kush nuk i kendoi ne ato vite. Ku nuk u degjua zeri yt. Rrugeve. Shesheve. Vinim nga diktatura dhe kishim nevoje per dashuri. Ne qeniet tona ku kishim ende simptoma urrejtjeje. Spiunime. Lufte klasash. Internime. Aspak kohe. Aspak kohe per dashuri.

Dhe ti burove. Derdhe mbi keta njerez, mbi kete rini, pasionin tend. Muziken. Ua perktheve dashurine te bukur, ashtu sic eshte. I kendove me zerin tend. Deri sa u lodhe dhe ike. Ike dhe gabove. U nxitove. Na "dhurove" ikjen tende nga kjo bote kur kishim nevoje per ty. Tani me shume se kurdo.

Vertet, ti u nxitove Anit, duke na "dhuruar" ikjen tende... Gabove!!!

R.I.P. Anita Bitri. 19 tetor 2004

"Statusi me viroze islandeze"

Sfumohemi shpejt. Hapemi aq shume sa po aq na mjafton per t'u shfryre. Por kemi nje avantazh ne kete hapjen tone. Flasim nje gjuhe qe s'para e kuptojne te tjeret. Jo se e ka fajin lloji i degese se pemes prej nga rrjedh gjuha. Por nga ajo qe nuk na kane ne refene fare. Dhe na lene te broçkollisim ne 28 mije km2 vend. Ja aty shkemb graniti, ne brigjet e Adriatikut. Perballe Europes. Prej aty nga ku kete jave na u dha nje status bash si viroza islandeze qe kapi ca cuna te kombetares skandinave, kete fundjave ne restorantet qe gatuajne me prodhime "bio" ne perfiferi te Tiranes.

Kaq mjaftoi dhe gjjthcka vazhdoi me serine e hapjeve dhe shfryrjeve ne pjesen e 1280 te kesaj telenovele qe s'paska te mbaruar. Ah, se harrova! Harrova "Nobelin". Dmth., cmimin "Nobel" pavaresisht se nuk ishim fare ne nominim me Kadarene qe ngeli i madh per ne shqiptaret, dhe per ata te huaj qe marrin mundimin t'i lexojne ne gjuhen e tyre veprat e Ismailit. Dikur disident, sot kandidat i perhershem per kete cmim. Edhe per kete u hapem. Menduam se e kishim ne xhep fitoren. Kujtuam se ne juri do ishte ndonjeri qe na ka borxh. Ose ndonje qe i kemi cuar nje trast ullinj. Nje pagure vaj. Nje kaposh per vitin e ri. Nje dabizan raki. Packa se juria e Nobelit per Letersine "perzuri" me shqelma edhe vete Philip Rothin. Nje nga gjenite e letersise boterore aktuale. Dhe ata, juria, zgjodhen nje kinez bash sikur Kadareja te kishte bere nje roman per ate kinezin qe ra ne antenen e Dajtit kohe me pare.

Hapja e fundit na takoi sonte mbrema. U hapem se do luanim ne stadiumin e ri qe do ngrihej pas shembjes se te vjetrit. Packa se rreth e rrotull stadiumit cmimet jane sikur te blesh shtepi ne New York. Packa se aty, perreth punojne njerez me rroga nga 10 mije euro e lart. Packa se nuk ka vend ne bote qe e ka stadiumin ne qender te kryeqytetit. Dhe per me teper me nje emer heroi qe nuk ka luajtur kurre futboll. Nejse te gjitha keto shumezohen me zero pasi sonte ne darke nuk pame stadium. Vec babane e Stermasit, Baken duke hequr ujin e shiut me kovat e blera tek "Tregu Cam".

Por nese kombetarja shqiptare sonte do te kishte fituar kunder Islandes, e sigurt qe askush nuk do kujtohej per stadiumin e ri, (te pakten mos te ishim bere gaz i botes me heqjen e ujit me kova). Pas vershellimes se fundit do rendnim neper rruge duke bertitur: "Shqiperi etnike". Mos u cuditni! E sigurt qe do gjendej ndonje stergjysh i ndonje islandezi qe kishte votuar kunder bie fjala ne Konferencen e Paqes. Pastaj ne "Shqiperi Etnike" bertasim edhe kur luan Kavaja me Tironen (para dy javesh).

E pra nese sonte do kishim fituar me Islanden do fillonim te mendonim per Brazilin 2014. Me sakte do hapeshim. Do fillonim te mendonim se kush do ishte ne delegacionin qe do shoqeronte kombetaren. 24 futbolliste dhe 40 anetare. Bash si ne Lojerat Olimpike ne Londer ku trecereku i delegacionit i shikonte garat nga qendrat tregtare duke bere shopping. Se harrova edhe ne Londer 2012 nuk ngelem pa u hapur.

Nejse te kthehemi tek kjo mbremje plot shi vjeshte tetori, qe na lagu duke na bere esell nga dehja per fitore imagjinare. U rrahem nga nje ekip i nje vendi qe ka vetem pak vite qe luan futboll. Luan sa per te qene konstant ne ate ku deshiron te arrije duke i vendosur objektiva sportit. Me disipline. Pak edhe sakte. Ashtu si kombetarja jone me ato pak talente qe luajne jashte. Mbeshtetet ne disa prej tyre dhe te tjeret pergatiten fort ne shkolla futbolli ose jo, por qe pergatiten. Nuk merren me hobi "xhirime gomash" nga Blloku. As te nderrojne makinat. As t'u bej artikull gazeta e babit apo shokut te babit edhe kur kap topat prapa porte. Jane talente sepse dine te bejne vec nje gje ne jete. Ate qe munden. Pa sforco por me deshire. Pa fryrje por me disipline. Ajo qe ndoshta na mungon totalisht si komb. Kane per tradite dhe kulture te mos hapen dhe te mos fryhen, por te punojne cdo dite per te arritur ate qe kerkojne. Dhe per me teper rriten me mentalitet fituesi dhe jo zhgarravina "pabesh" ne Tirane. Kete deshmuan edhe sonte. Erdhen fituan, packa ne i tallem se jane ekip me viroze.

Veneto Banka ne Panairin "Work & Study"

Nga dt. 12-14 Tetor 2012, ne Pallatin e Kongreseve, Tirane, do te organizohet Panairi "Work & Study". Veneto Banka ashtu si ne cdo panair te ketij lloji, do te jete prezent me nje stende ku do te organizohen shume intervista pune. Si nje banke qe po zgjeron rrjetin e saj te filialeve ne Shqiperi si dhe numrin e te punesuarve prane departamenteve te ndryshem te bankes, ky panair per Veneto Banka padyshim do te kete nje interes te vecante.

Ju mirepresim kete fundjave!

Market & Products Department
Veneto Banka Albania
Gruppo Veneto Banca

"Dear Albania"

Nje "D" e madhe si "D" e Dinamos time, ne po ate lloj shkrimi, me terhoqi vemendjen sot ne shume media te shkruara te Tiranes. Ishte "D-ja" qe kishte perzgjedhur design-i i aktores shqiptare te famshme ne bote Eliza Dushku. Nje "D" si simboli i "Dinamos" shqiptare, si te gjitha "D-te" e "Dinamo-ve" qe ekzistojne ende ne disa vende te lindjes. Nje "D" simbol i mbetur nga socializmi, e cila nuk ua "vrau syrin" shume e shume vip-ave nga keta qe jemi mesuar te shohim ne cdo ceremoni pompoze te kesaj Tirane. Bash si ato dasmat ne fshat qe dasmoret dihet se kush dhe sa do ishin.

Sepse Tirana dhe gjjthe Shqiperia vazhdon te jete dhe te funksionoje ende si nje fshat i madh. Nje fshat ku sjelljet mondane, sfilatat e veshjeve, discorso-t per llojin e vererave, garniturat dhe antipastat me havjar nuk diskutohen ne sarajet e beut te fshatit. Por aty ne ato vende ku shpalosen ngjyrash, blicesh, kamerash, kryqezime shikimesh, inatesh, tekash, takatesh, ne Tirane. Aty ku do te gjendet patjeter nje sebep per aheng paradash per qejfe dhe takeme.

Sot i ra rasti Eliza Dushkut me "D" t'ja ri-ofronte kesaj shoqerie Tirane. Kujdes! E kam me emrin e kryeqytetit, qe nuk e di se perse per dreq ja kane veshur kete emer per te tingelluar keq si mbiemer pas nje emri.

E pra Eliza u perkujdes per ta organizuar kete feste pa e ditur qe ishte "sebepi" per dekor shkrepjeje te bliceve te nje pasdite vjeshte tetori ne Tirane. Bash si ne ditelindjet e ish-komandantit. Apo te te gjjthe ish-komandanteve qe u ka rene ne pjese ta festojne ditelindjen ne tetor.

Dhe per kete mendoi Eliza dhe stafi i saj me manaxhere, kuratore, stiliste, grimiere. Se harrova edhe designer. Ai designer qe per mendimin tim mund te jete me i zoti qe une kam pare ne keto vite. Kujdes! Jane pak me "hena" keta designer-et.

Dhe cdokujt qe e kerkoi nje foto me Elizen "i vendosi" nga pas nje "D" te madhe. Nje "D" te madhe si "D-ja" e Dinamo-s. Si "D-ja" e socializmit. Per t'u kujtuar te gjitheve se sa do e rende te jete pesha e takemit apo e postit, serish jemi po ata. Ata "D-te" e epokes se dikurshme. Dinamot e socializmit. Dje ne parada per socializmin. Sot per te festuar sukseset e tij. Me "D-ne" e Elizes...

IL TALENTO “PAGATO” A SIGARETTE LA VITA DEGLI ATTORI ALBANESI DURANTE GLI ANNI DEL REGIME"

Sono passati 60 anni dalla costituzione dell'istituto cinematografico “Shqiperia e Re” di Tirana.

L’anniversario è l’occasione per ripensare alle vecchie “leggende” del cinema albanese.

Molti attori hanno “lasciato questo mondo”.

Altri hanno lasciato l’Albania quando il Paese non era libero, pagando il duro prezzo dell’infamia provocata dalle bugie diffuse dal vecchio regime.

Quelli che vivono ancora a Tirana, a Durazzo o in qualche villaggio del Paese, sono reduci di una “guerra fredda” che il Comitato Centrale combatteva anche con il cinema, anche assegnando un ruolo in un film. E i film erano attentamente vigilati e censurati, perfino le innocenti storie d’amore.

Non era una vita facile per gli attori albanesi e, in generale, per gli artisti: eccetto rari casi, non erano dei privilegiati. Venivano portati sul set viaggiando per chilometri su un camion scassato, lontani dalle loro famiglie, magari per settimane. I turni erano duri e i ciak si protraevano fino all'alba.

In cambio, ricevevano un “buono quotidiano” che bastava a malapena per comprare un pacchetto di sigarette albanesi, sufficiente solo per lasciare andare in aria il fumo che nascondeva la rabbia.



E intanto, a pochi chilometri di distanza, oltre lo Stretto di Otranto, Mastroianni, Sordi e Totò, diretti da grandi maestri come Fellini, De Sica e Pasolini, potevano “giocare” liberamente con i loro personaggi e diventare famosi in tutto il mondo.

E un po' più là, Alain Delon e Jean-Paul Belmondo facevano liberamente cinema e politica.

La vera ricompensa gli attori albanesi non l’hanno ricevuta sul set o all’uscita dei loro film, ma tanti anni dopo, quando i loro concittadini, liberi da controlli dei servizi segreti, hanno potuto rivedere e riscoprire i loro film e il loro talento ed esprimere senza problemi pareri e critiche.

Oggi i vecchi attori albanesi rivivono nella memoria di una nazione intera.

Sono i nostri “eroi”, impressi per sempre su pellicola, anche se tante bobine giacciono abbandonate in qualche angolo nascosto nei vecchi magazzini.

Interpretarono ruoli memorabili con un’unica aspettativa: non il denaro, ma il desiderio d’essere chiamati e ricordati dagli spettatori con il nome del personaggio che interpretavano... al costo di un pacchetto di sigarette al giorno.

Oggi, il sessantesimo anniversario della nascita dell’istituto cinematografico “Shqiperia e Re” ci dà l’occasione di rendere omaggio a tanti attori di talento, meno fortunati dei loro colleghi occidentali, ma sicuramente non meno bravi.

Teniamoli nella nostra mente e nei nostri cuori, questi “Oscar” albanesi.

"Teodor Keko"

neser ne mbremje, ora 20.30 @T ne Digitalb do te transmetohet dokumentari i gazetares Beti Njuma dedikuar Teodor Kekos. Nderkohe une po sjelle nje poezi te Dorit tone shkruar ne Selanik per Selanikun, aty ku dhe morri "avionin e nisjes" pa kthim per ne ate bote. Por Dori eshte me ne... ja si tani... ne kete poezi:

"Une te kam dashur, por..."

Ne Selanik anijet mberriten,
ne port une mbeta nje far i gjalle.
Pashe mijera njerez, miliona ndoshta,
veç ty ama, kurkund s'te pashe.

Ne Selanik avionet mberriten,
ne piste une mbeta kulle komandimi.
Pashe mijera njerez, miliona ndoshta,
vec ty s'te gjeta ne udhe kalimi.

Ne Selanik rane refugjtet,
ne rruge u ktheva ne polic.
Pashe mijera njerez, miliona ndoshta,
vec ty s'te hasa ne rruget pis.

Atehere u mbylla ne vetvete
me shume whisky dhe akull pak.
Ne darke i dehur turbull mendova:
Shume te kam dashur, por kjo s'eshte gjithcka..."

Teodor Keko, Selanik, 1992

"Mami, mami do shkojme ke Bleona?"

C'nuk me shohin syte kesaj Tirane teksa i bie kryq e terthor ne maje te motorrit. Parkoj lehte. Nuk has trafik. Por me shume s'me shpeton gje. E fundit skene sot. Me sakte dy.

E para. Bleona me syze te erreta bente prova ne Sheshin "Nene Tereza". Dreke. Kujdes! Ishte e veshur. Ne cepin e skenes ishin dy tre cadra birrash dhe tezga qoftesh. Kot nuk thone kohet e fundit: "ku ka qofte dhe birra, ka milet". E pra Bleona me sa duket e ka kuptuar kete, mendova me vete. Aty ne sheshin e vetem qe i ngeli Tiranes per mitingje elektorale, ahengje dhe gara. Packa se i kishte kthyer "menderen" tempullit te dijes, Univerisitetit te Tiranes dhe Gonxhe Bojaxhiut te roptuares per kete milet qe ha qofte e pi birra dhe shikon "cullon" e Bleones.

E dyta skene. Perpara Gjykate se Tiranes. Aty ku parada nuk behet ne pasarele, por matane hekurave te gardhit ndoshta me te vjeter te Tiranes. Parada e makinave luksoze. Orave te shtrenjta. Kostumeve. Purove. Cantave. Aty ku sot mendja ime ngeli tek vrapimi i nje nene te dhunuar ne syte e femijes se saj nga babai po i saj. Aty pra ne pasarelen e realitetit te hidhur te kesaj ane te Lanes. Dhe bashke me te vraponte dhe e bija. Iknin me vrap te dyja. Iknin nga syte kureshtar dhe kamerat qe sot e morren diten e punes. Duke na lene peng shikimin trondites drejt te atit te saj sikur kerkonte meshire: te lutem baba mos e rrih nenen time!

Te dyja episodet kane lidhje. Madje mund te kete edhe nje te trete. Nje te katert. Jetojme ne nje Tirane qe ndoshta eshte shume vone te zhvillojme nje test per cilindo te ardhur nga cdo cep i Shqiperise. Nje test ku te plotesojme disa pika themelore per te qene te denje per te jetuar ne Tirane. Por nese kete test e para qe duhet te ishte ajo qe do ta plotesonte eshte Bleona, si e palidhje per t'iu ngjeshur ketij realiteti, atehere c'me mbetet tjeter te mendoj teksa i pashe te dy skenave. Me mbetet qe te degjoj fjalet e femijes nga Babrruja, me lot ne sy e dhunuar nga babai ne dyert e gjykates: mami, mami... "pasi te na rrahe serish babi, kete rradhe ne sy te gjyqtareve, do ikim te shohim Bleonen?"

"Nje shtepi ne plazh"

Kaq kerkoi ne jete Teodor Keko. "Nje kal dhe nje qen". Ja pra ka njerez qe kerkojne shume pak: "Nje shtepi ne plazh". Nje shtepi ne plazh si ish-deputet. Ish-keshilltar kryeministri. Ish-mik i "manjateve" te mediave shqiptare. Ish-shok i sa shokeve tavolinash te sinqerta alkooli te perzier me raki rrushi safi, qepe apo hudher si te ishte rasti. Pse jo edhe veze. Por sot ndersa ish-shoket jane "dikushi", ti i ftohte "akull-mermer" atje kur merre rrugen per ne Sharre. Me afer fshati i "Dum Babes" se sa metropoli. Ti, ish-shoku i burrave te llangosur me "lavando", te qethur "ballaboks" dhe floket me brillantine. Ish-shoku i shokeve sot anetar jurish. Edhe te cmimit tend: Teodor Keko. Pronare biznesesh. Drejtues te OJF-ve. Nuk po shkruaj me gjate. Shkurt: Te pasur! Aq te pasur sa eshte idiotesi per ta, te parit te takemeve te jetes sa "nje shtepi ne plazh, kal apo qen".

Thashe me siper ish-shoke. Sepse Dori nuk eshte me. Ka 10 vjet motit te atij gushti qe nuk jeton. Nuk jeton per ish-shoket, "qejflinj" te ardhjes dhe ndezjes se nje qiri aty ne salle (imagjino ne Sharre). Te vijne ne mbremjet "gala" te pervjetoreve te Dorit. Ja ashtu edhe per te bere "qoken" e daljes ne TV pas pushimeve: "ndermend kemi te te duam prape".

Ish-shoket: "Prape sepse ti Dori di ta festosh vdekjen. E kerkove ate neper vargje dhe ne dhe ajo ta plotesuam. Te gjetem dhe te derguam ne ate bote neper zhegun e fund-gushtit pa "nje shtepi ne plazh". Ti c'ke?! E kemi ne per ty! Ti qe je mesuar te na flisje nga poshte: "ore do zbresesh ta rrokellisim nga nje gote?". Po tani ti Dori je lart. Na veshtron prej andej. Na sheh si krekosemi sallash. Makinash teksa na hap deren nje badigard. Sejmen. Qehaja. Teksa hedhim hapin e rende ne rruge. Po, po te rende! Si ne peshe ashtu edhe ne tarafe. E di vete ti... Dhe ne mos ardhshim per pervjetorin e ikjes tende ne ate bote, pa nje shtepi ne plazh, do te vijme per ditelindjen".

Vertet Zoti i madh ia beri shume afer ardhjen ne kete bote me percjelljen, po ne ate bote. Me nje dallim qe dua ta perseris se me pelqen. Me pelqen realiteti i dhimbsur, i ikjes ne ate bote pa "nje shtepi ne plazh". Dhe salla oshetin lehte nga nje e qeshur e perkundur. Si ato kercitjet e dhembeve nga goja e hapur qe prodhon qeshje me pertese. Ndoshta edhe prej habise tende Dori, qe aty lart ne film kerkon sinqerisht si nje femije, dicka. Pa bere zhurme. Pa kapur prej xhakete. Pa share dhe spiunuar askend qe ulej ne tavolinat e tua. Pa nxjerre "sekrete shteterore". Krijime kabinetesh. Tendera. Interesa per shume para. Sepse ti je burimi i qeshjes se dhimbur. Qeshja e lirshme dikur, sot realitet qe dhemb. Qeshja per deshiren tende per te patur "nje shtepi ne plazh".

Por ne realitet "shtepia ne plazh" ne te vertete nuk te mungoi Dori. E di pse? Librin tend e kam marre kudo me vete. Edhe ne Greqi kur iki fluturoj me avion. E kam me vete. Edhe ne jug, kur zbres me "tromopilin" tim Qafen e Llogarase. Dhe jo vetem une. Po shume te tjere. Por ke nga librat, une nuk di ta them. Nuk ta them dot se jane vertet shume. Vertiten sa andej kendej botuesit. Gazetat. Kush do ta botoje me pare. I shikon ne kete "lufte te ftohte" me emrin Dori te urrehen mes tyre. Dhe ti e di si jane "lufterat per botim"... Se harrova te them faktin qe cdo vit del nga nje botues i ri i librit tend. Dje dolen dy. I pane te gjithe teksa dolen dhe folen per ty ne sallen e pervjetorit, sikur te kishin nje jete qe te njihnin. Uroj te kene lexuar librin!

Pra te gjithe ne gare per te botuar dicka tenden. Dhe me pas une. Ai. Ajo. Me pas ta bejme tonin librin tend dhe ta marrim me vete ta lexojme. Kudo! Ne plazh e di qe aty te pelqen me shume. Aty ku do doje te kishe shtepine. Dhe me pas te kendoje shpirterisht ne telat e nje kitareje vargun e dedikuar Mart Lekes:

"Ideali u var ne kremastar"

Vertet shkruan bukur ti Dori... sidomos poezine qe e qan. Me siguri qe, diku, ne ndonje "shtepi ne plazh", ne keto momente eshte duke u lexuar poezia jote. Pse jo edhe ndonje puthje dashurore per te cilen ti nuk ke faj. I vetmi faj i yti eshte qe shkruan tmerresisht bukur dhe qe kerkove me sinqeritet: "nje shtepi ne plazh"