Ishte ulur në një nga karriget e asaj salle mondane gjithë drita, për të ndjekur shfaqjen e rradhës. Ndoshta se kishte menduar që përballë tij, njeriu i jetës luante me gishtat e saj, meloditë e venezianit Antonio. Nuk dinte se kush ishte stina e tij e preferuar, madje më e vështirë do të ishte për të më pas. Stinët vinin të gjalla dhe të bukura. Grishëse për të si adhurues i kordave muzikore vivaldiane. E atje tej, lart në skenë, po luhej muzika e stinës së përjetshme. Nuk ishte lodhur shumë duke kërkuar një biletë këtë rradhë. Duket se gjërat ishin pjekur rastësisht, që këtë melodi kurrë mos ta humbte. Fati e solli të dëgjonte kryenecësinë e Vivaldit për të sjellë të katërta stinët. Por ai vec flladin pranveror kërkonte. Vesën e freskët të një mëngjesi vere. Fletët e arta të gjetheve të vjeshtës ndanë një rruge të ngushtë për ta cuar në shtëpi. Flokët e bardhë të dëborës, ndanë oxhakut fatsjellës për ngorhje shpirti, nën gjurmët e pazakonta në dëborë të një drenushe. Sapo kishte lënë pas një dashuri të ngorhtë si afshi i nxehtë i cdo lloj dashurie plot pasion. Uji i kaltër dhe i kthjellët i detit të thellë, ishte trazuar aq keq sa edhe një mocal nuk do donte t’i ngjante. Ishte pasionant në jetë dhe jo më kot kishte zgjedhur tërsëllimën mbi nota të kryenecit Antonio. Uljet dhe ngritjet e tij mbi pentagram. Dhe më pas melodi të patrazuara thellë brenda shpirtit të vet. Ja ky eklips hënor i kishte ndodhur brenda shpirtit, dhe mendonte se nuk kishte më shndritje genjeshtare prej ylberi, plot ngjyra.
Teksa shikonte tabloidin e pasionit të tij të shfaqej si një libër muzike i gjallë para tij. Ajo vazhdonte të luante muzikë pa fund dhe gishtat lëviznin plot pasion për të luajtur, për të kënaqur gjithkënd që ishte ulur në atë sallë. Edhe atë që vinte pas një shtrëngate dashurie, plot ëndrra të papërfunduara. Teksa stinët kalonin me rradhë pas cdo partiture me trshitmin e vjeshtës dhe rrebelimit të dimrit, i erdhi e pamundura dëshirë për të ndaluar tek pranvera. Zhegu i verës ja kishte tharë liqenin e bukur ndanë asaj korije në mes të pyllit. Por nuk i kishte shteruar ujin e kristlatë të kataraktit që binte pik mbi shpirtin e tij. Dhe ajo vazhdonte luante atë melodi të shpirtit të vet. Cdo lloj muzike pëlqente por kurre s’kishte pëlqyer të luajturin e një muzike të tillë. I pëlqente ajo dhe tingujt i dukeshin më të bukur. Dicka befas u zgjua brenda tij. Pasioni sërish u vu në provë, nëse ekzistonte apo jo. Donte të ngrihej sërish një moment në këmbë të brohoriste, bravo. Bravo. Bravo. Kurrë më parë Vivaldi nuk i ishte dukur kaq magjepës. Ajo që luante partiturat e Antonios e kishte pushtuar plot magji. Me ato flokë ngjyrë gështenjë të korijes më të bukur në mal. Të mbledhura pas kokës së saj si një grusht kallinjsh ngjyrë floriri. Cdo stinë e përshtatur brenda shpirtit të saj. Atë që ai kërkonte më shumë t’i ndodhte. Ja tek ishte vetëm disa metra larg. Mbi atë skenë që ai s’kishte lënë asnjë shfaqje pa parë. Po këtë melodioze të pakrahësuar, kurrë se kishtë parë. Ishte aq i aftë sa ta shquante të bukurën. Pale kur ajo luante dhe grishte zemrën e tij të copëtuar me tinguj nga brenga e një dashuire të helmuar. Por ishte dita e parë që ajo luante në atë skenë mondane dhe plot shndritje gëzofësh të klasës më aristokrate të atij qyteti. Kishte ardhur për të mos prishur aspak qetësinë e atij qyteti, ndanë liqenit. Mjelmat me siguri që do të vazhdonin shtegëtimin e tyre dhe aspak nuk do të bezdiseshin me ardhjen e një tjetër mjelme. Fati e kishte sjellë aty për të kënaqur dhe magjepsur spektatorin më të këndshëm dhe më besnik të asaj salle.
Ai kishte aq punë dhe axhendë të ngjeshur sa vetëm kjo sallë e akullt dhe plot nota muzikore të nxehta, do t’ja shuante. Edhe shumë para të vëna mënjanë sa kjo trupë muziokore të luante vetëm për të. Por atë e frikësonte vetmia dhe për më tepër trishtimi. E donte sallën plot dhe në fund të cdo shfaqje të shquante harkun që i grishi qetësinë e vjedhur të shpirtit të vet. Për të mos folur për sindromën brengë pas një dashurie të përfunduar. Do të duhej të luhej gjithë ajo muzikë dhe të ngrihej në këmbë një sallë e tërë që ai më pas të turrej drejt artistëve si rrallë ndonjë herë. Do të donte që të puthte duart magjike të asaj violiniste që edhe vetë Vivaldin do ta kishte shantazhuar hapur, sa të ishte krenarë për cka hodhi në pentagramë. Pastaj le të shkruanin historianët apo dosjerët të mbusheshin edhe me mbylljen e këtij akti dhe të këtij sipari. Ajo kishte ardhur nga përtej detit për t’i dhënë leksionin më pasionant të kurrë dëgjuar. Kishte lexuar edhe shumë pjesë mbi artistët magjik dhe meloditë grishëse, pianistët mbi oqean, etj. por sot dallga më e lartë e oqeanit, ajo që kanë qejf jo pak sërfistët t’i hidhen përpjetë dhe ta nënshtrojnë. Sot ajo e nënshtroi dhe bëri të dalë jashtë natyrës së vet. E detyroi të prishë qetësinë e tij dhe të nxitojë herion-melodi të shpirtit të vet. Nuk e dinte aspak që “e huaja” do ta rrëzonte përtokë për një moment. Por më pas do ta ngrinte në piedestal ndjenjën e vet, të përplasur pas një shkëmbi ndanë bregut. Fati i një anije të braktisur nga marinarët por jo nga kapiteni i saj. Kishte zgjedhur pritjen e zbaticës së parë për të dalë në sërish në det të hapur për të lundruar më pas drejt shpirti të saj krahëhapur. E gëzoi ajo. E bëri sërish të kuptonte që ka jetë. Ka pasion. Ka edhe melodi pa fjalë. Ishte ajo dhe portreti i saj.
Ajo po e mahnitur nga joshja e duartrokitjeve të sinqerta të asaj salle. Për më tepër nga ai. Mendoi se fitoi besimin e asaj salle për një moment. Por e sigurt që më pas të gjithë do ta linin. Do të nxitonin për në punët e tyre dhe sërish do t’i ktheheshin kësaj salle sapo të shihnin të varura afishet. Sërish do ta kaptinte rituali i përditshëm dhe askush nuk do t’ja prishte qetësinë. Më pas do t’i dorëzohej instrumentit muzikor dhe kutisë krahëqafë. Provave për një perfomancë tjetër, sërish me tentativën për të bëra atë sallë për vete. Të gjitha këto i kaluan për vetëm një sekondë para saj. Fundja përse nuk duhej t’i gëzohej filimisht këtij suksesi të parë. Kishte thyer cdo paragjykim. Madje edhe hamendësitë dhe paragjykimet rreth emrit të saj në atë afishe. Në violinë luan një shqiptare. Dhe kë Vivaldin. Katër stinët. Skeptikë pa fund ky qytet. Ashtu si misteri i veshur rreth tij në këtë qetësi të akullt me grishjen në ajër të kuakeve të mjelmave shtegtare, ndanë dhe rreth e rrotull liqenit. Por përpara se të sillte llogjikën dhe vetëdijen në vete, pa se përpara saj qëndronte i palëvizur, spektatori më i pazakontë i asaj salle. Kishte vendosur të qëndronte aty si për t’i thënë që stinët e Vivaldit nuk do të ishin më vetëm dridhje notash, shkëlqime dhe rrënkime, afshe të nxehta dhe më pas akullnaja e ortekë dëbore. Para saj ishte ulur këmbkryq pranvera. Kishte ardhur ajo me të gjitha trillet e saj për t’i bërë njerëzit për vete. Edhe atë. Vërtete kishte nevojë të joshej dhe të ngrohej prej saj, pas atij dimri të acartë fati dhe rrugëtimit drejt së panjohurës me kutinë e zezë polt nota dhe violinë të kuqe në bark. Melodi të luajtuara dhe të patrazuara në mendje. Vivaldi pasionant, i ngritur në këmbë nga dëshpërimi dhe shpirti i plagosur brengë, i gjallë para saj.
No comments:
Post a Comment