E hidhur je Ti hakmarrje…
gaboi kush të tha gjellë e ftohtë…
thikë e mprehtë e ngjeshur thellë në mish…
vaterlo, shtrirje kufomash plotë…
E hidhur je Ti hakmarrje…
të con peshë zemrën hov…
lebetitet qenia njerezore…
armën për t’u hakmarrë nuk gjen dot…
Keq je mësuar Ti hakmarrje…
edhe mua mësove më kot…
unë që kur nuk pata bërë kurrë keq në këtë botë…
Më thërrite… se di…
c’nuk bërë deri sa më gjete…
kush e di në sa shkretëtira u hoqe zvarrë…
sa shumë rremove nëpër dete…
Heshtë më dhe kur s’pata as duar…
armë, dhe luftë për të filluar…
kur shënjestër kurrë s’pata shquar…
më fal të godita… mirë dhe ndoshta pa u menduar…
Ti mendon se isha unë, gabohesh…
hakmarrje... Ti lajktare… hokatare…
edhe pse pa fund më joshe... si të ishe një lozonjare…
më mësove të rend drejt teje…
dhe gjakun të ngopem, duke e parë të rrjedhë ndër deje…
Më the nuk ka rëndësi shpina, as kraharori kundërshtarit…
as klithma, dhe as gur xixa prej strallit…
sytë kur t’i shndritin nga kënaqësia…
e egër si era, dhe tufani që vjen prej malit…
E hidhur hakmarrja…
kur s’e kisha provuar më parë… s’e di…
e desha më të ëmbël luftën dhe kundërshtarin…
si atëherë dhe tani…
E ëmbël hakmarrja…
tani që e provova serish…
kundërshtar i rrallë, i përpjekur dhe i vështirë…
se sa më shijoi… kurrë nuk do ta dish…
Edhe pse në kishë sa shumë…
për të të mos njohur dhe ndeshur në rrugën time u luta…
në okeljon e këtij kapelani…
fati i kundërshtarit tim hakmarrje…
nga gëzimi dot nuk më mbani…
Dhe tani në heshtje do strukem sërish…
nëse kush më bie në qafë e di…
fat hakmarrës… fund i trishtë…
Ti je qenie e gezuar....pse te tilla mendime...
ReplyDelete