Në një dhomë të vogël ishim kur dëgjuam për herë të parë Zërin e Amerikës. Babai se di pse vendosi ta sinkronizonte atë stacion dhe të dëgjonte prej aty një zë të cuditshëm. Ishte ai lajmëtari ose predikuesi i ditëve të demokracive tona. Edhe sot, si ato mbasdite të pragfillimit të erërave dhe stuhive me pluralizëm, më kumbon ai zë. Vitet kaluan dhe të gjitha andrallat ja lanë vendin realitetit. Atëherë vërtet flisnim për kaos, anije, ikje dhe vetëm ikje. Sot urrejtja dhe ikja ja kanë lënë vendin zgjidhjes së hallit me cdo forcë dhe iniciativën tënde. Kështu është përkthyer për shumicën e shqiptarëve ardhja e demokracisë. Të duhet të hapësh një dyqan poshtë pallatit, mjafton të dish ku është shumica dhe përpara teje do të të rreshtohen blerësit, me apo pa para në dorë. Cdo iniciativë që ka të bëjë me daljen në mëngjes nga dera e shtëpisë i ngjan hapjes së një biznesi, një dyqani. Edhe ai që pakush e di i dha zoti të bëjë korrupsion. Edhe ai e hap një dyqan, një market. Mjafton të zgjidhë hallin e dikujt në nevojë dhe paratë mbërrijnë në darkë në shtëpi ose në llogarinë bankare.
Sot edhe më vonë të gjithë ata që morrën inisiativën për të mikëpritur pluralizmin, e kuptuan më mirë se kushdo që demokracia është një sipërmarrje. Ashtu si miku im Flamuri që ka një rrobaqepsi dhe i duhet të punojë nga mëngjesi në darkë t’u sigurojë punë 400 punëtorëve të ndërrmarjes së tij. “Isha me 3 fëmi sot jam me 1200.” - më tha një ditë. Sikur 1 punëtor x 3. Ja këtë lloj armate i ngjeshëm demokracisë. Menduam se do merreshim të gjithë me politikë dhe do vendosnim të gjithë për atë që do na qeveriste. Atë që do meritonim. Sot edhe pse votojmë të lirë nuk dimë se ku na shkon vota. Menduam se dikush do na priste të qanim hallin, një zyrë pritje për popullin, zyra e deputetit, se di c’farë. Por nëse nuk është Flamuri është dikush tjetër. Jetët tona kanë kohë që janë sipërrmarje dhe për më tepër nesër që do kemi kufirin e hapur. Edhe andej matanë po e njëjta procedurë, po ato sipërmarrje. Dhe jetët tona përballë fatit dhe lutjeve të atyre studentëve apo profesorëve. Dje ish-udhëheqësi i priti. Po sot kush na pret. Më saktë pas 20 vitesh kush na pret?
Një doktor që na merr paratë për një operacion, si tek shtetërori dhe më shumë tek privati. Një zyrtar që na merr rryshfet pa u lodhur. Një familje me shumë pak të ardhura, vdes nga skamja. Një student që nuk i njihet diploma në këtë mish-mash nga MASH, (Ministria). Një pensionist që s’ka lekë të paguajë faturën afrofe të CEZ-it. Një ushtarak që lirohet nga detyra pa të drejtë, pas hyrjes në NATO. Një paraplegjik që proteston për të drejtat e tij. Një njeri që fle në cati të shtëpisë së përmbytur. Një fshatar në përiferi të Tiranës që ha gjyle kokës. Një njeri që i kanë marrë pronën. Një peshkatar që s’blen dot naftën. Nuk siguron dot bukën. Mendoni se halli i tyre është më i vogël se sa ai i qindra studentëve para 20 vitesh. Ku e ku. Sa larg! Po këta dhe shumë shtresa të tjera të interesuara si ato që ishin për demokraci, kush i pret? Askush tjetër vecse Flamuri dhe të gjithë Flamurët, pasi asnjë nga ata që merituam të na qeverisë në këto 20 vite nuk i priti t’i dëgjojë vetëm një herë të vetme. Demokracia sot mund të përkthehet si një sipërmarrje, por që s’ke nevojë për pajisje me licencë.
No comments:
Post a Comment