Të gjitha revolucionet në botë janë udhëhequr prej shpirtit të artistit. Prezenca e tyre apo përqafimi i frymës së cdo lloj kauze, ka bërë të ngrihen peshë qeniet njerëzore. Gavrosh-ët kurrë nuk kanë munguar majë barrikadave. As D’Annunzio-t dhe as Beethoven-ët nëpër revolucionet e pastave, birrës apo salcices. Pra është kjo ajo që i druhen të gjithë liderët në botë. Shumë larg kjo me realitetin tonë. Bëhet më i plotë si kuadër i një tabloje, kur ishin artistët dhe sportistët ata, që duket se e ndollën rënien e mitit apo simbolit të këtij kombi për gjysëm shekulli. E pra ata si në cdo kohë nuk pyesin. As për rock-un dhe stilin e modës prej bohemi, dhe as për xhinset dhe orët super atlantic. Nuk ka forcë në botë që e ndal shpirtin e tyre. Vetëm nëse i lë pa shtëpi, në qiell të hapur. Aty ata preken dhe fillojnë harbohen në tekste vargjesh, nota pentagramesh, gola dhe rekorde pa fund. Dhe këto i rrëzojnë të gjitha pabesitë që bëhen duke i nëpërkëmbur, duke u përpjekur t’u vrasësh shpirtrat. T’i lësh pa shtëpi ata, ata që udhëheqin revolucionet, ata që e sigurt që do ta gjejnë një strehë. Për të krijuar, kënduar, shënuar, ngritur peshë flamurin, krenarinë dhe gjoksin me medalje të një kombi të tërë, në vetëm pak minuta. Dhe s’ka arsye përse të mos i kesh frikë. S’ka arsye pse mos t’i prekësh aty ku u dhemb shpirti.
Sot arti nuk ka shtëpi. Ka vetëm një teatër që vazhdon të struket cdo ditë e më tepër në ambientin e një ministrie, që vazhdon të sjellë pështjellim nën zemrat e lira të shpirtrave të artistëve. Ata nuk bëjnë zë. Nuk cirren dhe as nuk ulërasin, kur duhet të vajtonin. Ata presin vetëm momentin që shpirti i tyre rebel të kalojë caqet, dhe të provokojë revolucionet. S’ka shtëpi për Saimir Stratin, të vetmin Guiness me lavdi nga të gjitha shqipet në botë. Nuk ka një sallë ku Saimiri të ekspozojë punët e tij, të gjitha ato që bëjnë cdo vit nja 10 burra, të marrin avionët dhe të vijnë në Shqipëri për t’i certifikuar. E sigurt që ndoshta edhe bezdisen por "kënaqen" disi, kur i shohin këto punë nëpër magazina të vjetra, të sajuara dhe të lëshuara pa qera nga dashamirësit. Dhe sërish cdo vepër e Saimirit endet dhe ecejaket, nëpër rrugët plot makina dhe bori të këtij "supermarketi" idiot vjedhësish të lavdive. Cdo ministër i rradhës kulture, nxiton të tregojë para të huajve se e do shumë Saimirin, dhe të gjithë Saimirët, që më shumë na lëvdon bota se sa ne. Ne s’kemi sy dhe as kemi për të patur, packa se sikur të kishim një shtëpi për artin, do të kishim edhe ca turistë më tepër, nga ata që rrekemi duke rrahur gjoksin se na erdhën për bukuritë tona me peisazh plehristik.
Sot nuk ka shtëpi për djalin nga Librazhdi të kthyer nga Anglia, me punë të vlerësuara guri edhe nga vetë mbretëresha. Sot nuk ka shtëpi me një expres kafeje apo caji për Ndricim Xhepën, Artur Gorishtin, Bujar Asqeriun, Birce Haskon, Margarita Xhepën, Timo Fllokon, Tinka Kurtin, Anila Bishën, Lazër Filipin, etj. Sot nuk ka shtëpi arti për Gaqo Cakon, Avni Mulën, Pirro Cakon, Kozma Dushin, Osman Mulën, Alfred Kacinarin, etj,. Ka vetëm lokale dhe bare me muzikë live, që bujtin artistët për ahengje. Sot duhet që ata të kishin një shtëpi, por me sa duket dikujt nuk i intereson që të jenë të tërë bashkë. Kanë frikë se mos diskutojnë sërish për të përmbysur regjimet. Edhe pak frikë s’duhet të mungonte, sikur të ishin të gjithë bashkë e sigurt që dicka do të ndodhte. Ja përse i druhen të gjithë ata që kërkojnë të jenë në qendër të vëmendjes. Politika diletante e këtij kryeqyteti. Diletante për të vetmen arsye se kërkon artificialisht dhe me shkak të jetë epiqendër e diskutimit të gjithckaje. Jo të një shtëpie apo klubi arti, si dikur Lidhja e Shkrimtarëve, ku të diskutoheshin dhe kritikoheshin të gjitha veprat, festivalet, panairet e librit, etj. Sot nuk ka shtëpi për shkrimtarët. Kadare e pi kafen në një lokal pa leje afër liqenit. Kandidati për cmimin Nobel. Dritëroin e kam parë duke drekuar në restorantin e X-it. Trishtuese. Një miku im shqiptar më tha që jam me fat se kam parë Alen Delonin, kolosin e kinemasë franceze, duke lexuar gazetën në qendër të Parisit. Ndihej i lumtur. Ndërsa ne i shohim cdo ditë dhe nuk vajtojmë bashkë me ta fatin e tyre të shpërndarjes nëpës smogun e Tiranës.Trishtuese sërish.
Sot sporti nuk ka një shtëpi. Federatat janë kthyer në biznese dhe vetëm Certifikata e QKR-së i dallon nga ai, pasi cdo gjë kryhet si biznes. Ambient me qera, sekretaret, stafi që paguhen nga xhepat e Presidentëve. Kafene, agjensi, lloto dhe lavazhe që rrethojnë stadiumet, pallatin e sportit. Edhe dy klube të stilit "madrilen" apo "ajax", janë kthyer në qendra shpronësimesh dhe kalime sa nga ajo tek kjo ministri. Ndodhi me Partizanin dhe sot po ndodh me Dinamon. Dikujt s’i pëlqen të flitet në kohë moderne edhe për mitet. Do ai të jetë miti. Do që gjithcka të vërtitet rreth tij. Sa narciziste dhe po aq poshtërore. Si dikur Hitleri mendoi. Edhe ai mendonte me cdo kusht si të sundonte botën. Dhe ia “arriti”. Kështu po ndodh edhe sot, tek ne.
Rasti më i freskët Dinamo. Për të tjerat dhe me të tjerat ka mbaruar punë, më saktë të gjithë bashkë kanë menduar se si të mbaronin punë. Dinamo sot kërcënohet të dalë prej shtëpie dhe të katandiset në muhaxhire. Edhe ajo duhet të shikojë hallin. Ishte pak larg vëmendjes në fakt, pasi ishte disi i aneksuar dhe nuk dukej. Jo si Teatri, Kinemaja, Lidhja, Galeria, etj. Po dikujt i ra rruga nga Kompleksi dhe hop e bëri telefonin gati. Tha: "Klubi Dinamo, duhet të prishet". Pale se sa pallate të bukur bëhen në gjithë këtë sipërfaqe. Packa se investohet cdo vit që Dinamo të luajë dhe të përfaqësojë Shqipërinë në Europë. Dinamo duhet të shkatërrohet sepse ekzistenca e saj trondit, ashtu si edhe Ata që përmenda më lart. Ashtu si Saimiri, mjeshtri i Guiness-ave. Pse duhet të vijnë nga jashtë europianët për të vizituar punët e tij? Më mirë të vijnë të shohin si po begaton dhe lulëzon ky vend. Nga injoranca!
