"Ne te vertete... ti u nxitove Anit"

"Mos u nxito... mos u gabo", me tekstin e kenges prej se ciles Anita Bitri, kengetarja vlonjate, tronditi dashurine e "ndryshkur" te ardhur prej atij sistemi. Ate dashuri qe Anita e perjetesoi per te qene me e bukur, ashtu siç ne te vertete ajo ishte. Ate dashuri qe nuk i la kohe ta gezonte djalin e nje udheheqesi qe dashuronte nje volejbolliste me biografi te keqe. Apo djalit te nje shitese qe per fatin tij te keq dashuroi vajzen e shkrimtarit te preferuar te Bllokut.

Nderkohe ti Anit, arrite ta ngrije ne pjedestal dashurine. Sepse te buronte nga shpirti melodia. Natyrshem, dashuria e meritonte vertet zerin tend. Te ishte e bukur ashtu sic eshte. Ndoshta edhe pse erdhe nga deti. Andej prej nga vijne pa paralajmeruar askend sirenat. Ah, edhe anijet e shpreses, packa se ata bejne zhurme me sirenat e tyre, oshetim. Ja ashtu erdhe edhe ti. Gjithe "dallge tallaz". Ne skenen e Tiranes te cdo festivali. Ne fund dhjetori apo kur vinte pranvera. I kendove "dashurise se pare". Ne ato vite kur ky komb kishte nevoje per dashuri.

Ah, mjere nje komb qe nuk dashuron.

Dhe kenget e tua u ben vertet himn i dashurise. Shprese. Kush nuk i kendoi ne ato vite. Ku nuk u degjua zeri yt. Rrugeve. Shesheve. Vinim nga diktatura dhe kishim nevoje per dashuri. Ne qeniet tona ku kishim ende simptoma urrejtjeje. Spiunime. Lufte klasash. Internime. Aspak kohe. Aspak kohe per dashuri.

Dhe ti burove. Derdhe mbi keta njerez, mbi kete rini, pasionin tend. Muziken. Ua perktheve dashurine te bukur, ashtu sic eshte. I kendove me zerin tend. Deri sa u lodhe dhe ike. Ike dhe gabove. U nxitove. Na "dhurove" ikjen tende nga kjo bote kur kishim nevoje per ty. Tani me shume se kurdo.

Vertet, ti u nxitove Anit, duke na "dhuruar" ikjen tende... Gabove!!!

R.I.P. Anita Bitri. 19 tetor 2004

"Statusi me viroze islandeze"

Sfumohemi shpejt. Hapemi aq shume sa po aq na mjafton per t'u shfryre. Por kemi nje avantazh ne kete hapjen tone. Flasim nje gjuhe qe s'para e kuptojne te tjeret. Jo se e ka fajin lloji i degese se pemes prej nga rrjedh gjuha. Por nga ajo qe nuk na kane ne refene fare. Dhe na lene te broçkollisim ne 28 mije km2 vend. Ja aty shkemb graniti, ne brigjet e Adriatikut. Perballe Europes. Prej aty nga ku kete jave na u dha nje status bash si viroza islandeze qe kapi ca cuna te kombetares skandinave, kete fundjave ne restorantet qe gatuajne me prodhime "bio" ne perfiferi te Tiranes.

Kaq mjaftoi dhe gjjthcka vazhdoi me serine e hapjeve dhe shfryrjeve ne pjesen e 1280 te kesaj telenovele qe s'paska te mbaruar. Ah, se harrova! Harrova "Nobelin". Dmth., cmimin "Nobel" pavaresisht se nuk ishim fare ne nominim me Kadarene qe ngeli i madh per ne shqiptaret, dhe per ata te huaj qe marrin mundimin t'i lexojne ne gjuhen e tyre veprat e Ismailit. Dikur disident, sot kandidat i perhershem per kete cmim. Edhe per kete u hapem. Menduam se e kishim ne xhep fitoren. Kujtuam se ne juri do ishte ndonjeri qe na ka borxh. Ose ndonje qe i kemi cuar nje trast ullinj. Nje pagure vaj. Nje kaposh per vitin e ri. Nje dabizan raki. Packa se juria e Nobelit per Letersine "perzuri" me shqelma edhe vete Philip Rothin. Nje nga gjenite e letersise boterore aktuale. Dhe ata, juria, zgjodhen nje kinez bash sikur Kadareja te kishte bere nje roman per ate kinezin qe ra ne antenen e Dajtit kohe me pare.

Hapja e fundit na takoi sonte mbrema. U hapem se do luanim ne stadiumin e ri qe do ngrihej pas shembjes se te vjetrit. Packa se rreth e rrotull stadiumit cmimet jane sikur te blesh shtepi ne New York. Packa se aty, perreth punojne njerez me rroga nga 10 mije euro e lart. Packa se nuk ka vend ne bote qe e ka stadiumin ne qender te kryeqytetit. Dhe per me teper me nje emer heroi qe nuk ka luajtur kurre futboll. Nejse te gjitha keto shumezohen me zero pasi sonte ne darke nuk pame stadium. Vec babane e Stermasit, Baken duke hequr ujin e shiut me kovat e blera tek "Tregu Cam".

Por nese kombetarja shqiptare sonte do te kishte fituar kunder Islandes, e sigurt qe askush nuk do kujtohej per stadiumin e ri, (te pakten mos te ishim bere gaz i botes me heqjen e ujit me kova). Pas vershellimes se fundit do rendnim neper rruge duke bertitur: "Shqiperi etnike". Mos u cuditni! E sigurt qe do gjendej ndonje stergjysh i ndonje islandezi qe kishte votuar kunder bie fjala ne Konferencen e Paqes. Pastaj ne "Shqiperi Etnike" bertasim edhe kur luan Kavaja me Tironen (para dy javesh).

E pra nese sonte do kishim fituar me Islanden do fillonim te mendonim per Brazilin 2014. Me sakte do hapeshim. Do fillonim te mendonim se kush do ishte ne delegacionin qe do shoqeronte kombetaren. 24 futbolliste dhe 40 anetare. Bash si ne Lojerat Olimpike ne Londer ku trecereku i delegacionit i shikonte garat nga qendrat tregtare duke bere shopping. Se harrova edhe ne Londer 2012 nuk ngelem pa u hapur.

Nejse te kthehemi tek kjo mbremje plot shi vjeshte tetori, qe na lagu duke na bere esell nga dehja per fitore imagjinare. U rrahem nga nje ekip i nje vendi qe ka vetem pak vite qe luan futboll. Luan sa per te qene konstant ne ate ku deshiron te arrije duke i vendosur objektiva sportit. Me disipline. Pak edhe sakte. Ashtu si kombetarja jone me ato pak talente qe luajne jashte. Mbeshtetet ne disa prej tyre dhe te tjeret pergatiten fort ne shkolla futbolli ose jo, por qe pergatiten. Nuk merren me hobi "xhirime gomash" nga Blloku. As te nderrojne makinat. As t'u bej artikull gazeta e babit apo shokut te babit edhe kur kap topat prapa porte. Jane talente sepse dine te bejne vec nje gje ne jete. Ate qe munden. Pa sforco por me deshire. Pa fryrje por me disipline. Ajo qe ndoshta na mungon totalisht si komb. Kane per tradite dhe kulture te mos hapen dhe te mos fryhen, por te punojne cdo dite per te arritur ate qe kerkojne. Dhe per me teper rriten me mentalitet fituesi dhe jo zhgarravina "pabesh" ne Tirane. Kete deshmuan edhe sonte. Erdhen fituan, packa ne i tallem se jane ekip me viroze.

Veneto Banka ne Panairin "Work & Study"

Nga dt. 12-14 Tetor 2012, ne Pallatin e Kongreseve, Tirane, do te organizohet Panairi "Work & Study". Veneto Banka ashtu si ne cdo panair te ketij lloji, do te jete prezent me nje stende ku do te organizohen shume intervista pune. Si nje banke qe po zgjeron rrjetin e saj te filialeve ne Shqiperi si dhe numrin e te punesuarve prane departamenteve te ndryshem te bankes, ky panair per Veneto Banka padyshim do te kete nje interes te vecante.

Ju mirepresim kete fundjave!

Market & Products Department
Veneto Banka Albania
Gruppo Veneto Banca

"Dear Albania"

Nje "D" e madhe si "D" e Dinamos time, ne po ate lloj shkrimi, me terhoqi vemendjen sot ne shume media te shkruara te Tiranes. Ishte "D-ja" qe kishte perzgjedhur design-i i aktores shqiptare te famshme ne bote Eliza Dushku. Nje "D" si simboli i "Dinamos" shqiptare, si te gjitha "D-te" e "Dinamo-ve" qe ekzistojne ende ne disa vende te lindjes. Nje "D" simbol i mbetur nga socializmi, e cila nuk ua "vrau syrin" shume e shume vip-ave nga keta qe jemi mesuar te shohim ne cdo ceremoni pompoze te kesaj Tirane. Bash si ato dasmat ne fshat qe dasmoret dihet se kush dhe sa do ishin.

Sepse Tirana dhe gjjthe Shqiperia vazhdon te jete dhe te funksionoje ende si nje fshat i madh. Nje fshat ku sjelljet mondane, sfilatat e veshjeve, discorso-t per llojin e vererave, garniturat dhe antipastat me havjar nuk diskutohen ne sarajet e beut te fshatit. Por aty ne ato vende ku shpalosen ngjyrash, blicesh, kamerash, kryqezime shikimesh, inatesh, tekash, takatesh, ne Tirane. Aty ku do te gjendet patjeter nje sebep per aheng paradash per qejfe dhe takeme.

Sot i ra rasti Eliza Dushkut me "D" t'ja ri-ofronte kesaj shoqerie Tirane. Kujdes! E kam me emrin e kryeqytetit, qe nuk e di se perse per dreq ja kane veshur kete emer per te tingelluar keq si mbiemer pas nje emri.

E pra Eliza u perkujdes per ta organizuar kete feste pa e ditur qe ishte "sebepi" per dekor shkrepjeje te bliceve te nje pasdite vjeshte tetori ne Tirane. Bash si ne ditelindjet e ish-komandantit. Apo te te gjjthe ish-komandanteve qe u ka rene ne pjese ta festojne ditelindjen ne tetor.

Dhe per kete mendoi Eliza dhe stafi i saj me manaxhere, kuratore, stiliste, grimiere. Se harrova edhe designer. Ai designer qe per mendimin tim mund te jete me i zoti qe une kam pare ne keto vite. Kujdes! Jane pak me "hena" keta designer-et.

Dhe cdokujt qe e kerkoi nje foto me Elizen "i vendosi" nga pas nje "D" te madhe. Nje "D" te madhe si "D-ja" e Dinamo-s. Si "D-ja" e socializmit. Per t'u kujtuar te gjitheve se sa do e rende te jete pesha e takemit apo e postit, serish jemi po ata. Ata "D-te" e epokes se dikurshme. Dinamot e socializmit. Dje ne parada per socializmin. Sot per te festuar sukseset e tij. Me "D-ne" e Elizes...

IL TALENTO “PAGATO” A SIGARETTE LA VITA DEGLI ATTORI ALBANESI DURANTE GLI ANNI DEL REGIME"

Sono passati 60 anni dalla costituzione dell'istituto cinematografico “Shqiperia e Re” di Tirana.

L’anniversario è l’occasione per ripensare alle vecchie “leggende” del cinema albanese.

Molti attori hanno “lasciato questo mondo”.

Altri hanno lasciato l’Albania quando il Paese non era libero, pagando il duro prezzo dell’infamia provocata dalle bugie diffuse dal vecchio regime.

Quelli che vivono ancora a Tirana, a Durazzo o in qualche villaggio del Paese, sono reduci di una “guerra fredda” che il Comitato Centrale combatteva anche con il cinema, anche assegnando un ruolo in un film. E i film erano attentamente vigilati e censurati, perfino le innocenti storie d’amore.

Non era una vita facile per gli attori albanesi e, in generale, per gli artisti: eccetto rari casi, non erano dei privilegiati. Venivano portati sul set viaggiando per chilometri su un camion scassato, lontani dalle loro famiglie, magari per settimane. I turni erano duri e i ciak si protraevano fino all'alba.

In cambio, ricevevano un “buono quotidiano” che bastava a malapena per comprare un pacchetto di sigarette albanesi, sufficiente solo per lasciare andare in aria il fumo che nascondeva la rabbia.



E intanto, a pochi chilometri di distanza, oltre lo Stretto di Otranto, Mastroianni, Sordi e Totò, diretti da grandi maestri come Fellini, De Sica e Pasolini, potevano “giocare” liberamente con i loro personaggi e diventare famosi in tutto il mondo.

E un po' più là, Alain Delon e Jean-Paul Belmondo facevano liberamente cinema e politica.

La vera ricompensa gli attori albanesi non l’hanno ricevuta sul set o all’uscita dei loro film, ma tanti anni dopo, quando i loro concittadini, liberi da controlli dei servizi segreti, hanno potuto rivedere e riscoprire i loro film e il loro talento ed esprimere senza problemi pareri e critiche.

Oggi i vecchi attori albanesi rivivono nella memoria di una nazione intera.

Sono i nostri “eroi”, impressi per sempre su pellicola, anche se tante bobine giacciono abbandonate in qualche angolo nascosto nei vecchi magazzini.

Interpretarono ruoli memorabili con un’unica aspettativa: non il denaro, ma il desiderio d’essere chiamati e ricordati dagli spettatori con il nome del personaggio che interpretavano... al costo di un pacchetto di sigarette al giorno.

Oggi, il sessantesimo anniversario della nascita dell’istituto cinematografico “Shqiperia e Re” ci dà l’occasione di rendere omaggio a tanti attori di talento, meno fortunati dei loro colleghi occidentali, ma sicuramente non meno bravi.

Teniamoli nella nostra mente e nei nostri cuori, questi “Oscar” albanesi.