Welcome Fenomeni Lek Plepi

I gjithë opinioni publik, të paktën ai opinion që ka mundësi ë ketë akses në internet është përqëndruar tek ky fenomen. Dashur pa dashur edhe unë, për të mos iu shkëputur pjesës më pikante të mbarë shoqërisë: kuriozitetit. Të gjithë rendim për të mësuar të vërteta dhe se c’farë fshihet pas këtij personazhi që vjen sot nga periferia dhe trondit jetën aktive dhe virtuale të metropolit. Shumë klikime në Youtube dhe mjaft fansa që marrin pjesë në jetën aktive virtuale që ky personazh zhvillon nëpërmjet teknologjisë internet. Dhe Leka sot është padyshim shumë i klikuar, që na erdhi krejt papritur dhe natyrshëm në retorikën e ditës, duke lënë mënjanë debatet dhe ngërcin politik, pse jo edhe dozat e nacionalizmit. E gjithë shoqëria virtuale “haitek” rrotullohet rreth këtij personazhi dhe pret me padurim të rejat që do të shoqërojnë pozicionim e tij. C’farë do të prodhojë ai dhe e ardhmja e tij? Pa frikë e zymtë. Pa frikë, pa fund dhe krye.

Ai vjen prej shumë kilometrash larg këtij metropoli që ka njohur ngritjen dhe uljen e shumë personazheve të tjera publike dhe jo-publike. Prej andej nga ku gjakmarrja duhet të ishte refreni i ditës. Prej një zonë të thellë të malësisë së një qyteti që kohë e pa kohë e shohim të zhytur në ujë. Prej atij qyteti që vetëm pak kohë më parë dëgjuam dhe pamë makrabitetin e vrasjes së një pastori për gjakmarrje. 

E pra sot Leka ka bërë atë që për momente të shumta që zënë atë pjesë të ditës sonë të harrojmë këtë fenomen të rëndë, kur duhet të mendonim për ekzistencën dhe mbrojtjen e qenies njerëzore. Teksti i këngëve të tij “stupid” dhe muzika e bërë vetëm prej një vegle muzikore, tingëllojnë shumë dhimbshëm në arsyen dhe mendimin tonë shoqëror. Media i kushton një vend te vecantë dhe e mitizon duke krijuar hendeq mjaft të mëdha në përceptimin e tij në shoqëri. Pse jo edhe shkarkime emocionale të tipit “Lek Mania”, vecanërisht në periferi, në ato qytete ku deputët apo të gjithë ata që i pështillen biznesit për marrjen e votës, janë banorë dhe pjesmarrës së halleve të tyre në vetëm një muaj që zgjat fushata elektorale. Më pas aty mbretëron qetësia e mbretërisë së Lekës me shokë, pse jo të republikës së tyre dhe ne duhet të bëjmë vetëm certifikimin e shpalljes së tyre. Mitizimi i tyre zgjat vetëm pak. Mjafton një shfaqje në televizion, një hapësirë e shkurtër mediatike e shoqëruar me publicitet, dhe të gjithë ne mbërthehemi dhe bëhemi pjesë e diskutimeve për këto lloj personazhesh. Për të sfumuar të tjera formate në TV si Big Brother, të shoqruara me një audiencë të gjerë mediatike. Për të mos folur për formate që provokojnë lindjen dhe personalizimin e politikanëve të vegjël si ai pak ditëve më parë. 

Dhe për të mos vazhduar me formate të tipit “fëmi i vogël dhe i ëmbël shiko fotografinë dhe fantazo”. Të gjitha këto elementë që tregojnë se kjo shoqëri dhe për më tepër ata që do të na pasojnë po mësohen keq. Aq keq sa kujdesi apo edukata prindërore s’do të mjaftonte as për një jetë të tërë. Në ato qytete që rutina është një aromë mbytëse dhe padituaria i ka zënë vendin edukimit. Kafeja dhe bilardo, librit dhe dijes. Xhiro para gjimnazit dhe xhirimi i gomave, ambientit dhe mjedisit. Të gjitha këto para syve tanë duke i aprovuar me heshtjen tonë. Të një shoqërie të tërë, e dehur nga ngarkesat emocionale dhe shkarkimeve të një bulevardi të mbushur me afera dhe me të gjitha llojet e interesave.

Dje më rastisi të isha në Lezhë. Një qytet as më shumë e as më pak i ngjashëm me atë qytet ku Leka kryen PR e tij virtual me ata 50 mijë fansa të ndryshëm nga e gjithë Shqipëria dhe jashtë saj. Një kafe e rrufitur në cast në një bar në qendër të qytetit u bë lajm i ditës. Dhjetëra sms të tipit “ke ardhur në lëzhë dhe nuk na kë thënë”. Sa shpejt u hap ky lajm a thua pas nesh ishin vënë të gjithë qeniet humane të këtij qyteti. Kryebashkiaku një djalë i ri i studiuar në Itali që e fliste italishten ndoshta më mirë se italianët e punës sime, s’mund të fshinte me urdhërin e peshkut, dy dosa të mëdha nga 250 kg që shëtisnin në bulevardin kryesor të lezhës. Të atij bulevardi që padashur dje iu ngjesha dhe unë retorikës dhe refrenit të përditshëm. Dhe si të mos mjaftonte kjo në të dalë na ndali policia duke na thënë vetëm që keni të fala prej Benit, personit që njohëm rastësisht aty dhe që mund të bëhej pikë referimi për ne në këtë qytet. Ishte një shaka e Benit, e cila nuk mund të sfumonte qëlllimin tonë që padashur kishim shkuar në një qytet të tipit “Lekë Mania”, për të hapur një filial banke dhe për të punësuar dhe hequr nga lista e varfërisë 10 familje. Për të mos folur për kapitalin në miliona euro që do të derdhej apo të merrej prej kësaj hapësire gjeografike diku afër Republikës së Lekës. 

E pra ne ishim vetëm disa personazhe prodhimtarë, që iu munduam t’i ngjisheshim këtij realiteti që shoqëron sot periferinë. Imagjinoni Lekën dhe të gjithë Lekët që do ta pasojnë atë pas lancimit. Dhe të gjitha këto pasi në këtë vendin tonë u lanë pas dore politikat edukative dhe periferia u përdor për të mbushur atë kuti që vendoset cdo 4 vjet në mesin e një klase shkolle. Në ato klasa ku mësuesit nuk dinë ende se ku është ngritur shkolla e parë shqipe. Në ato qytete ku niveli intelektual, shoqërohet me eksod masiv drejt kryeqytetit ose jashtë Shqipërisë dhe që bizneset e kanë të vështirë të gjejnë qofte edhe një roje ndërrmarje të aftë, imagjinoni drejtues. Në ato qytete ku cdo gje duket e qetë por vdekja është paralajmërimi më tronditës dhe fenomeni Lekë cështje e ditës. 

Nuk është se më shqetëson mitizimi i një personazhi i cili padyshim do të humbë si të gjitha personazhet rastësore që ka prodhuar “bulevardi” i kryeqyteti. E di që ai do të harrohet dhe të zëvendësohet nga pluhuri i harresës, si gjithë të tjetrët përpara tij. Por unë kam frikë për të vetmen gjë se pas tij do të gjendet me patjetër një Lekë tjetër. Nuk do ta ketë emrin Lekë por do ta ketë bie fjala Gjolekë. I ndryshëm nga ai, ky do të vijë prej jugut. Aty ku probleme të tjera ndeshen cdo ditë, edhe pse janë zona relativisht më të zhvilluara se sa ajo e Dukagjinit të largët, prej nga vjen Leka.

Dhe për ta mbyllur kam dëshirë të sjellë në vemndjen tuaj Ismet Ozel-in me këto vargje në vijim ku edhe unë bera as më pak e as më shumë atë që ai shkruan:

Sa një dru që s'jep fruta 

të padobishme le t'jenë këto shkrime të mia.

Askush duke synuar frutat e tij

le t'mos ketë shkas të gjuajë gurë degëve.

Këto shkrime le të jenë të padobishme

sa një dru shumëdegësh, shumë i shtrembër.

Atëherë marangozët

s'do ta shohin të vlerë ta presin e gdhendin.

Sa një dru trungbosh, vrimëgjerë, i parrëshirë

le të jenë të padobishme këto shkrime të mia.

"Nuk vlen për djegie ky dru,"-le të thonë,

le të mos e djegin.

Prap të padobishme le të jenë!

Si një dru, le të jenë këto shkrime të mia:

Që rrënjët i ka në tokë,

degët kah qielli.

Mbase askush s'e mbjell në bahçe,

e as s'e vënë në bulevardin e qytetit.

Por, nëse në një vend të largët e të thatë

një udhëtar i trulluar

gëzohet e freskohet

ngase gjeti një dru

ku do ta mbështesë shpinën e do të çlodhet,

më mjafton kjo!