"Autobuzi me tifoza"

Per ne tifozet e Dinamos, ka nje domethenie te vecante "autobuzi". Jemi nje grusht tifozash sa shpesh here tifozet kundershtare na quajne "autobuzi me tifoza". Pak jemi vertet. Une. Meti. Met Nallbani dmth. Loni. Gonia. Boli. Koli i Bales. Shume pak. E ndjekim Dinamon pothuajse ne cdo stadium ku luan. Ku luante. E ndiqja. Kohet e foljeve qe perdora me siper, gabova, duhet t'i kisha shkruar ose perdorur ne kohen e shkuar. Kjo sepse gjithcka ka mbaruar. Dinamo eshte pothuajse ne agoni te plote. E shkaterruar.

Nejse te kthehemi tek "autobuzi me tifoza". Me pelqen ta perdor shpesh kete nocion. Ndoshta ngaqe e perdor si krahesim per dicka pa mbeshtetje. Me sakte e paket ne numer. Te tille autobuz pashe sot ne bulevard. Nderkohe qe isha me nje shoqate italianesh per te dorezuar disa ndihma ne bulevard. Nga keta te Rally Albania qe kane ardhur jo vetem per te garuar, por edhe per te "donuar". Pra dhuruar. Pra nderkohe perpara nesh kaloi nje autobuz i kuq. M'u kujtua menjehere autobuzi i Partizanit. Ashtu i kuq edhe ai. Sa here kemi dashur t'i thyejme xhamat. Inate tifozesh pas derbit. Shkarkime emocionale me ane te gureve. Por vertet qe sot teksa prisnim Auroren, nje vajze te nje shoqate per t'i dorezuar ndihmat, me erdhi direkt ngacmimi qe sapo shkrova me siper. Doja t'i thyeja xhamat. Por xhama nuk kishte. Sepse lart valevisnin flamujt kombetar dhe jo flamurin me yll te Partizanit, ekipit kundershtar te Dinamos sime

Shqiperi! O sa mire me qene shqiptar. Keto degjoheshin nga kati i II-te i autobuzit te kuq te hapur. Per nje moment me erdhi sinqerisht nje dhimbje ne shpirt. Une se bashku me italianet vullnetare te "Solidarieta e sorisi" ne bulevard duke dorezuar ndihmat nje shoqate per njerezit ne nevoje, perpara nesh kryenec fati dashakeq i nje populli te tere.

Dhe per momentin gjithe ajo cuditje ne syte e italianeve vullnetare mu kthye ne nje inat. Inat per talljen qe parakalon ne bulevard. Sot me nje autobuz me tifoza. Sikur te mos mjaftonte tallja per 20 vite rresht, do te duhej me patjeter nje tallje me e re ne moshe. E pra kjo tallje kaloi perpara syve tane. Mire une qe si gjithe populli shqiptar do ta gjejme nje autobuz me tifoza, i kuq si ai i Partizanit, blu si ai i Dinamos per t'i hipur, po keta te huaj qe vijne ne Shqiperi per te garuar dhe per te shperndare ndihma, c'kusur kane te shohin shfaqje me "autobuza me tifoza"? S'me mbeti gje tjeter vecse t'i thosha miqve te mi nga Europa qe eshte autobuzi i rradhes me tifoza per ne stacionin "tranzicion" me shofer znj. Demokraci.

"Nishani si Roosevelti"

Kur studionim vite me pare Presidentet e SHBA-ve, ne shkollen tone politike te NDI, padyshim qe me gjate ndaleshim tek Ruzevelti (Franklin D. Roosevelt). Per te vetmin fakt qe eshte edhe sot e kesaj dite, Presidenti me jetegjate i shtetit me te forte ne bote. Plot 12 vite me plot shkelqim deri ne marrjen e cmimit Nobel. Nje nga njerezit me te shquar. Nje super udheheqes i lindur ndoshta edhe nga familja e tij ish-presidenciale, Theodor Roosevelt. Nje super president i cili vendosi fatet e SHBA-ve ne pjedestalin dominues si superfuqi politike dhe ushtarake ne mbare boten.

Teksa shihja sot Presidentin e sapozgjedhur Nishani, mendova menjehere se dicka ka te perbashket me super-presidentin Roosevelt, Franklin. Ndoshta nuk eshte mire ta permend por kjo u duk gjate ecjes se tij, madje duke votuar per veten. Te dy, dikur Roosevelt dhe sot Nishani kane pothuajse te njejten diagnoze. Dikur Roosevelt ja mbajti te fshehur opinionit amerikan gjate fushates elektorale kete pafuqesi. Amerikanet do mendonin pas viteve te krizes se madhe se ky udheheqes i nje kombi te tere, nuk do kishte fuqi ta ringrinte Ameriken.

Por Roosevelti arriti te korrte nje nga sukseset me te rralla ne SHBA. Ate te presidentit me jetegjate. Plot 12 vite. Dhe po kete po mendoja sinqerisht per Nishanin. Nisur edhe nga ajo qe sapo pame ne keto 5 vite me Presidentin ne ikje Topi. Kjo ndoshta ngaqe posti i Presidentit te Republikes ka nje te mire dhe te mete te madhe. Nje dite te mjafton te fitosh zemrat e popullit, ne po nje dite i zhvleresohesh po atij nese gabon. Perhere prej tundimit nga politika.

Nese Roosevelt kishte shume pune per te bere dhe me qellim e fshehu semundjen e tij, kete te Nishanit tashme e dime te gjithe dhe po te gjithe do ta perkrahim nese ai do te jete nje president largpames si Roosevelt. Dicka te perbashket e ka, e thame me lart, nuk ja vlen ta permendim me.

Kam njohur shume njerez qe kane prekur fundin. Ata jane po aq te gezuar sa diten kur linden. Kane shprese dhe shume vullnet per te bere gjera te mira. Te tille kam deshire te mendoj edhe per Presidentin e sapozgjedhur. Ndoshta nuk ka shume gjera ne dore per te qene sadopak nen eren e transformimeve, por per nje njeri qe ka prekur fundin dhe ka force per te qene numri 1 i nje shteti, edhe nje firme e hedhur me dinjitet eshte nje dite me shume jete me nder. Lavdine me pas na mbetet ne ta veshim me kurora dafinash dhe pasardhesve tane me po te njejten stature respekti. Historianet me pas do nxitojne te hedhin te dhenat ne almanaket e tyre, te shkruar ose online: ky ishte presidenti me jetegjate apo me jeteshkurter i ketij vendi. Do zoti te jete e para. Pra te jete i pari, si Roosevelti sic e thame me lart.

"Berdellima, for President"

Nuk e kisha pare asnjehere Flamurin, shkrimtarin e Bllokut me ate sy qe e pashe sot. Them shkrimtarin e Bllokut pasi banon ne Bllok. Shkruan ne Bllok. Pi dhe behet tap ne Bllok. Shan ne Bllok. Dhe te gjitha keto e kane nje arsye pse ndodhin ne Bllok, prej Flamurit. Aty ku Flamuri nuk binte dakort me prerjen e rruges. Percmimin e shume e shume bashkemoshatareve te tij, banore te Bllokut apo te kufirit, ledh apo gardh me Bllokun.

Po Flamur Berdellima ka vendosur te mos i ndahet Bllokut. Kandidon ne Bllok sa here qe ka zgjedhje. Pa parti. Partia e Ahengut. E qejfit. E shoqerise. E xhepave zbrazur. E miqve. Cunave te lagjes. Nuk ka rendesi. Ai eshte shkrimtar. Studiues. Bicikletaxhi. Bojaxhi. Hidraulik. Boksier. Basketbollist. Po, po. I kam pare vete te renditura ne CV-ne e tij politike qe afishon neper mure (format A4, bardhezi). "Me votoni mua" - thote. "Cunin e lagjes".

Dhe ne fakt se ka keq. Keq e ka me pijen. Pi behet tape dhe harron platformen qe mban ne cante lokaleve te Bllokut. Po them ato qe jane neper cepa dhe qe e kane nje teke "kacurrel" 300 leke te vjetra. Harron te perqendrohet. Por nuk harron vargjet qe shkruan. Shkrimet. Poezite. Per keto eshte mjeshter. Madje ben te tilla edhe kur eshte duke u "zbrazur" ne ndonje cep pallati.

Por Flamuri nuk ka blog. Nuk ka FB. Nuk ka friendsa. Te kishte... Dmth. te kishte si Beppe Grillo ne Itali i Movimento 5*? E sigurt qe Berdellima do ta kishte marre nje leter-lutje nga studentet per t'u bere president. E sigurt qe ky post do ta bente eselle dhe do kishim president nje "cun lagjeje". Nje kanace-mbledhes. Nje shkrimtar si Berdellima. Nje Bohem...